Graduation!

Gisteren was de uitreiking van ons vliegers/EPST certificaat. Natuurlijk moest dit gevierd worden en om er een officeel tintje aan te geven waren partners en familieleden ook uitgenodigd. Dus iedereen in het net naar Maarssen afgereisd. Daar werden we na een mooie toespraak van de nieuwe directeur nog getracteerd op een paar ludieke verhalen van een oud KLM collega vlieger en kregen we wijze woorden mee voor onze toekomst. Daarna was het borrelen geblazen. Uiteraard liet ik mijn ouders nog even de simulator zien en mocht mijn moeder op de rechterstoel zitten en zelf de start en landing in een Boeing 737 doen. Ze waren onder de indruk! Daarna gingen we zelf nog even op de foto en was het alweer handen schudden en afscheid nemen.

Via internet nog even een leuk restaurantje in het pitoreske Maarssen geboekt en na een heerlijke zalmbaars (of het zusje daarvan) en chocolademousse met een tevreden gevoel huiswaarts gekeerd. Life is beautiful!

Einde of begin?

Gisteren had ik mijn laatste simulator sessie en omdat deze en de vorige sessie niet geheel vlekkenloos waren verlopen moest er gekeken worden of het nog nodig was om een extra trainingsessie te doen. Vandaag kwam het verlossende woord, het was niet meer nodig. Dit was het dus, ik ben klaar !!! .... Is het nou het einde? Aan de ene kant wel. Na twee jaar keihard werken en aan niets anders denken dan vliegen is er nu officeel een einde aan gekomen. Aan de andere kant is het ook weer een begin, het zoeken naar een baan en weer iets gaan opbouwen. Afgelopen twee jaar waren fantastisch en het was een zeer bijzondere en unieke ervaring die ik nooit zal vergeten, maar ik heb ook vaak het gevoel gehad alsof ik los stond van de samenleving. Ik volgde wel het nieuws en hield contact met vrienden via mail of Skype maar leefde toch in een heel eigen wereld van vliegplannen, approaches, engine-failures en RT. Ik hoop nu weer in een enigszins normaal ritme te komen zonder iedere dag getest en beoordeeld te worden. Alhoewel... er breekt nu een periode aan van zoeken, solliciteren, jezelf presenteren, beoordeeld worden en laten zien wat je kan. Dus dat normale ritme zal nog wel even op zich laten wachten. Tja je bent jong en je wilt wat! Ik wil in ieder geval mijn vrienden en familie bedanken voor hun support afgelopen twee jaar. Het was ontzettend fijn om met enige regelmaat een berichtje of belletje vanuit Nederland te krijgen. Verder wil ik iedereen die mijn blog leest vragen om hun ogen en oren open te houden. Ik kan alle hulp gebruiken om een baan (als piloot of anderzins) te vinden. En last but not least, ik zal deze blog blijven bijhouden al zal het waarschijnlijk wat minder vaak zijn dan voorheen. Ik heb altijd veel positieve reacties gekregen en ik vind het zelf ook leuk om nog eens terug te lezen wat er allemaal gebeurt is.

As real as it gets!

Afgelopen week maakte wij in de sim (vliegsimulator) een vlucht van Lyon naar Milaan. Mensen die goed opgelet hebben tijdens de Aardrijkskundeles en iedereen die jaarlijks naar Italie op vakantie gaat, weet dat er tussen deze twee steden een aantal heuvels liggen, beter bekend als De Alpen. Waarvoor heb je deze kennis nu nodig zul je afvragen. Met vliegen ga je toch juist over alles heen, dus ook over bergen? Dat is in principe wel de bedoeling, maar als 1 van de motoren uitvalt kan het vliegtuig niet op dezelfde hoogte blijven vliegen en zal dan naar een lagere hoogte zakken. Als deze hoogte lager is dan de bergtoppen heb je een probleem! Het is dus zaak om altijd goed te weten waar je bent en hoe hoog het terrein is dat onder je ligt. Allemaal zeer logische zaken zul je denken, niemand vliegt toch met open ogen tegen een berg aan? Maar goed terug naar onze vlucht. Toen we halverwege de vlucht boven de Alpen vlogen kregen we toestemming om weer te gaan dalen. Er werd nog even naar de hoogte van de bergen gekeken, maar de luchtverkeersleiding beloofde dat ze dat voor ons in de gaten zouden houden en dat ze ons veilig naar beneden zou leidden. Zo gezegd zo gedaan, Milaan here we come! Trrrrrrring, potverdrie we krijgen een brandalarm. De linkermotor staat in brand. "Memory items!!" Even later is de brand uit. Nu nog even de checklist doornemen, de verkeersleiding waarschuwen en de company, de cabin crew en de passagiers inlichten. Gelukkig geeft ATC onze even de tijd door ons een bepaalde richting van een navigatiebaken uit te sturen. We zitten midden in de wolken onze checklisten te doen, als ineens een grote schaduw voor ons opdoemt. O, o wat is dat en ik kijk mijn co-piloot aan. Het beeld begint te beven en we horen een schurend geluid, krrrrr, boem en we staan stil op een rots. In het echt zouden we nu dus tegen een berg te pletter zijn gevlogen..... De instructeur roept van achteren: "Altijd blijven monitoren waar je bent en je niet door ATC zomaar ergens heen laten sturen!". Dit noemen ze in vakjargon CFIT oftewel Controlled Flight Into Terrain. Iets wat helaas nog te vaak voorkomt. Nog een beetje beduusd stappen we de sim uit. This is as real as it gets!

Emceecee

10 Dagen geleden ben ik begonnen met het laatste deel van de opleiding, de AFJC oftewel Airline Jet Foundation Course in goed Nederlands. Dit is een speciaal door EPST ontwikkeld programma om de aankomende vliegers op het "juiste" niveau te krijgen. De eerste 7 sessies zijn onderdeel van de zogenaamde MCC (spreek uit: Emceecee) en dat staat voor Multi Crew Cooperation. Het is een verplicht deel wat iedere vlieger moet hebben gedaan wil hij/zij gaan vliegen in de commerciele luchtvaart. Je leert hierin om als 2 koppige bemanning samen te werken en alle standaard procedures en eventuele problemen goed op te lossen. Je draagt samen de zorg voor een veilig verloop van de vlucht. Na een eerste kennismaking met de simulator werd er al snel "echte" vluchten gevlogen van vliegvelden in Engeland en Frankrijk. Nog nauwelijks beseffend dat je in een vliegtuig vliegt van ruim 60 ton dat met een vaartje van zo'n 550 km/uur door het luchtruim schiet kregen we al te maken met brand in de motoren, uitvallende generators, wegvallen van de luchtdruk en rookontwikkeling in de cockpit. Of het aan de leeftijd ligt of aan het feit dat ik nooit de meeste snelle student ben geweest, maar ik had grote moeite om mij deze nieuwe dingen snel eigen te maken. Ik moet dan ook zeggen dat de afgelopen tien dagen de zwaarste dagen van mijn vliegersopleiding waren. De eerste test werd niet met voldoende resultaat afgesloten en er werden twee extra trainingsessies voorgesteld. Tijdens deze sessies bleek het kwartje (of misschien euro'tje) te vallen want toen ging het ineens een stuk beter en kwam het vertrouwen weer terug. Ik kreeg zelfs weer zin om te vliegen! Gisteren had ik opnieuw een test en ditmaal wist ik samen met mijn co-piloot veilig van London naar Amsterdam te vliegen, zelfs nadat een van de motoren was uitgevallen. De MCC is binnen! Ik heb alle officiele examens gehaald en mag me nu met recht een echte piloot noemen!!! Echter het AJFC programma bestaat uit nog 8 sessies waarmee ik de puntjes op de spreekwoordelijke "i" kan gaan zetten. Vandaag kreeg ik een compliment van de instructeur over de samenwerking: "Keep up the good spirit!"

Scchgeveningen...

Afgelopen zondag was het weer prachtig en omdat ik samen met een Deense student in het studiehuis zit, stelde ik voor om van de gelegenheid gebruik te maken en hem iets van Nederland te laten zien. En waar kan je dan beter naar toe gaan dan naar Scheveningen, THE PLACE TO BE! Dat dachten blijkbaar meer mensen want toen we richting Den Haag reden leek het wel of heel Nederland er even tussenuit moest en besloten had een bezoekje aan onze befaamde pier te brengen. Enfin na eindelijk de auto ergens geparkeerd te hebben, konden we genieten van de straffe zeewind, de bruisende golven en krijsende meeuwen. De zon stond al redelijk laag en dat leverde weer mooie plaatjes op. Op de pier waren mensen die blijkbaar ook van vliegen houden. Echter hebben zij de cursus riskmanagement nog niet gevolgd want zij laten zich van een hijskraan naar beneden vallen met slechts een enkele elastiek om de enkels gebonden, onbegrijpelijk!! Na een heerlijke koffie met amaretto gedronken te hebben aan de boulevard en de zon te hebben zien ondergaan was het weer tijd om de auto op te zoeken en huiswaarts te gaan. Morgen hebben we de eerste sim(ulator)sessie. Eens kijken of we nog een beetje kunnen vliegen na 2 maanden aan de grond te hebben gezeten....

The Nijenrode Experience

Afgelopen vijf dagen verbleef ik samen met nog 28 andere EPST studenten op het voor Nederlandse begrippen zeer geroemde Nijenrode Universiteit. Hier wordt het creme de la creme van de Nederlanders opgeleid tot business ondernemer, econoom of executive manager. Wij waren echter uitgenodigd voor een snelcursus "basic management". Het was een vol programma van 9 uur 's ochtends tot half tien 's avonds, met presentaties van docenten over markting, entrepeneurship, kwaliteit en veiligheid, regels en ethiek, accounting en presenteren in Engels. Door het hele programma heen werd er nog een vliegmaatschappij simulatie spel gespeeld waarin 6 teams het tegen elkaar moesten opnemen en proberen zoveel mogelijk winst te maken met "hun" maatschappij. Het was allemaal zeer interactief en het ene college nog interessanter dan de andere. Het blijkt dat er dus nog een wereld naast vliegen is, hoe is het mogelijk....! Het was erg leuk om nu ook de studenten die naar Oxford en Amerika gegaan zijn te leren kennen. Na het programma werd er iedere avond nog even nagepraat in de Plesman bar vernoemd naar de oprichter van KLM. En na een dag geconcentreerd luisteren smaakt zo'n herfstbokje fantastisch! De laatste avond werden we speciaal uitgenodigd in de bar van de studentenvereniging (members only). Deze ligt in de kelder van het kasteel van Nijenrode en werd alleen verlicht met kaarsen! Het programma werd afgesloten met een borrel en een certificaat dat door de president van Nijenrode persoonlijk uitgereikt werd, wat een bijzondere week!

Weer verhuisd!

Na vier dagen op het kleinste kamertje in het huis gewoont te hebben, ben ik nu verhuisd naar de grootste kamer!! Er was het een en ander kapot maar met een beetje vernuft en creatieve inzet is het nu helemaal mijn plekje geworden, althans voor de komende 8 weken. Een heel verschil met de kale groene barakken in Vojens, wat een paar leuke lampjes niet al kunnen doen. Na een week ben ik al helemaal gewend en lijkt het alsof ik hier al een aantal maanden zit, verbazend hoe snel je aan een nieuwe omgeving kan wennen! Ik de eerste avond raakte ik nog totaal verdwaalt in de nieuwbouwwijken en afgesloten wegen die niet op de kaart stonden en nu weet ik drie verschillende wegen naar het centrum van Utrecht (auto + fiets), kan ik blindelings het winkelcentrum vinden en heb ik een mooie hardlooproute gevonden. Vandaag ben ik wezen wandelen in de Kaapse bossen nabij de Utrechtse Heuvelrug. Wordt dan ook nog gestudeerd? Natuurlijk, om de dag zitten we met het clubje droog onze vluchten uit te voeren op de mockup. Langzaam begint er wat structuur in te komen en weten we onze weg in de cockpit van de 737 te vinden. Donderdag begint het echte werk, dan begint de grondschool. Deze duurt in totaal 6 dagen en wordt afgesloten met een test. Als deze wordt gehaald mogen we naar de echte simulator. Maar eerst gaan we nog een week naar Nijenrode voor een fast course aviation managment!

Weer thuis

Na anderhalve week geleden mijn examen op de Cougar gehaald te hebben, ben ik nu begonnen aan het laatste deel van de opleiding. Dit is in een simulator in Maarssen (bij Utrecht). Hier moeten we leren samenwerken als twee piloten op een groot vliegtuig. Eerst moeten we echter alle procedures en checklists leren (letterlijk uit het hoofd!!) en oefenen we "droog" op een zogenaamde mock-up, een namaak cockpit. Je hebt plaatjes voor je (en boven je hoofd) die de echte cockpit moeten voorstellen. Niets werkt natuurlijk, maar het is prima geschikt om samen door alle procedures en noodsituaties heen te lopen. En dat valt nog niet mee. Je bent gewend om alles in je eentje te doen en nu moet iedere handeling uitgesproken en bevestigd worden door de co-piloot (ookwel pilot monitoring genoemd). Ik ben inmiddels ook verhuisd naar het EPST-huis in Utrecht, waar ook andere studenten zitten. Dit is een grote vooruitgang ten opzichte van de barakken in Skrydstrup.

Gisteren hadden we een kleine reunie ter ere van het slagen van klas 2 en zijn we in Utrecht uitgegaan. Echt laat kon ik het echter niet maken want vandaag moest er weer gestudeerd worden. Cockpit preparation, panel scan, before start checklist, after start checklist, before take-off checklist, after take-off checklist.....pfff ik ben weer thuis.

Geslaagd !!

Gisteren hadden we voor de tweede keer ons examen en we zijn allemaal geslaagd. Het was een prachtige dag en iedereen was happy. Het geheel werd feestelijk afgesloten met een deense traditie, champagne en een koekje??

Er werden nog wat woorden van dank gesproken en kado's uitgedeeld en daarna werd het feest voortgezet in de mess met natuurlijk een barbeque en bier.Toch is het ook wel weer raar. Al die maanden leef je ernaar toe en dan ineens heb je het gehaald en is het afgelopen, spullen pakken en naar huis.

Ook het afscheid nemen van alle mensen bleek moeilijker dan gedacht. Je leert elkaar goed kennen en maakt zoveel samen mee en dan ineens ga je weg en blijft er een klein groepje achter. Er werden veel handen geschud, omarmd en hier er daar zelfs tranen weggepinkt, stoere mannen... Morgenvroeg vertrek ik naar Nederland, home sweet home!

09-09-2009

Gisteren was het de negende van de negende tweeduizend en negen, een bijzondere datum. Extra huwelijken werden op deze dag afgesloten. Waarschijnlijk hopen de paren dat daarmee het huwelijk nog beter van start gaat. Misschien zou er op de 12-12-2012 ook even gecheckt moeten worden hoeveel van die paren nog bij elkaar zijn, maar dat is een heel ander verhaal... Voor ons was de negende van de negende ook een heel bijzondere dag alleen zullen we deze datum vanwege een hele andere reden niet snel vergeten. Nadat afgelopen vrijdag ons examen geannuleerd was vanwege het slechte weer, kregen we een nieuwe datum en je raad het al de negende van de negende! Het weer was prima, iedereen was optimaal voorbereid, het vliegtuig gewassen en gecheckt, we zouden even laten zien wat we het afgelopen jaar allemaal geleerd hadden! Het bleek allemaal iets anders uit te pakken. Ik vloog als eerste en hoewel het niet de mooiste vlucht was die ik ooit gevlogen heb (toch zenuwen?), ging het allemaal volgens het boekje. Echter toen ik aan de laatste landing wilde beginnen liet ik me afleiden door een hoop gepraat op de radio in het Deens/Engels en zakte ik verder dan toegestaan. Ik zag het te laat en hoewel ik nog snel probeerde terug te klimmen naar de juiste hoogte, had de examinator het natuurlijk al gezien. Dat betekende een 'partial pass' oftewel gedeeltelijk geslaagd. Ai, dat is balen, nou moet ik een week wachten en het alleen opnieuw gaan doen, dacht ik nog. Remco kwam na mij en toen hij terugkwam bleek ook hij niet geslaagd te zijn. Verdorie dat zijn er al twee! Toen ging Peter de lucht in en hij kwam terug met een big smile op zijn gezicht, geslaagd! Martijn ging als laatste, echter hij kwam na tien minuten al terug. Huh, zou er iets met het vliegtuig niet goed zijn? Nee, hij bleek een cruciale fout te hebben gemaakt bij de start en besloot toen zelf om te terug te keren. Wat een prachtige dag had moeten worden was nu ineens een zwarte bladzijde geworden uit onze vliegopleiding. Waren we misschien teveel voorbereid? Niemand kon een zinnig antwoord geven. Het volgende examen is op 17-09-2009. Hopelijk zijn de goden ons die dag gunstiger gezind...

Wind

Ons laatste examen zou vandaag zijn, dus sinds het begin van de week hielden wij de weersvooruitzichten angstvallig in de gaten. Het voorspelde niet veel goeds voor vrijdag en het werd alsmaar slechter. Natuurlijk zijn "echte" piloten zoals wij totaal niet bang voor een beetje wind, regen en turbulentie. Toch kregen wij toen we de weerkaart (zie hierboven) zagen een beetje angst in de schoenen. De lokale wind zou rond de 40 km per uur zijn met uitschieters tot 70! De bovenwind zou nog harder zijn. Omdat vliegtuigen zich af kunnen zetten op de grond, zoals bijvoorbeeld een auto of een fiets, worden ze door de wind opzij geblazen. Dit kan je corrigeren door "schuin" te vliegen ten opzichte van de richting waar je naar toe wilt. Dit wordt ook wel "opsturen" genoemd. Hoe meer wind, hoe meer je moet opsturen. Daarnaast is de wind niet constant waardoor je je de hoek steeds moet aanpassen. Uiteraard wordt hier tijdens de opleiding mee geoefend, maar het zorgt voor extra werkdruk tijdens de vlucht. Iets wat je nu juist liever niet hebt op een examen omdat je dan toch al gespannen bent. De examinator wilde in eerste instantie het examen niet een dag van tevoren cancellen, omdat het weer misschien toch nog iets kon verbeteren. Echter om tien uur 's avonds kregen we het verlossende woord, het examen ging niet door. Toen ik vanochtend opstond en buiten de bomen bijna horizontaal zag staan en het water met bakken uit de hemel zag vallen, was ik blij dat ik veilig op de grond stond. Een goede piloot kent zijn limieten en weet ook wanneer hij NIET moet vliegen!

Afscheid II

Het grote avontuur in het Deense is bijna voorbij. Eind volgende week hebben we ons ME/IR examen. Voor de niet-vliegers onder ons staat dat voor multi-engine/instrument rating. Dit is het laatste examen wat we in Denemarken hebben en dit is letterlijk de kroon op het werk waar we de afgelopen twee jaar mee bezig zijn geweest. Als dit examen gehaald wordt, moeten de spullen gepakt worden en vangt voor de laatste keer de reis naar het "zonnige" zuiden aan. Dat betekent ook afscheid nemen van Denemarken. Wat zal ik nou het meeste gaan missen heb ik me de laatste week vaak afgevraagd. "Het eten? Nee niet bepaald". "Het weer? Zeker niet". "De F16's? Als kiespijn". "De mensen? Ja sommige mensen zal ik wel missen". Wat nog meer? Sinds ik hier ben was ik met grote regelmaat te vinden in de fitnesszaal (zie eerdere berichten) en mocht ik tevens de luxe genieten om gratis gebruik te maken van de bijbehorende sauna. En aangezien ik de enige ben die van de sauna houd heb ik deze steeds geheel voor mijzelf ter beschikking gehad, een groter genot bestaat niet! Dus wat zal ik het meeste aan Denemarken gaan missen, dat moge duidelijk zijn....

Kleine wasjes grote wasjes

Alles wat gebruikt wordt wordt vies, zo ook vliegtuigen. Bij vliegmaatschappijen is er speciaal personeel en apparatuur aanwezig om de vliegtuigen in topconditie te houden, echter in Vojens zijn de studenten het personeel en de apparatuur bestaat uit een emmer en een spons. Je kan je dus ook voorstellen dat we meestal niet staan te trappelen om de vliegtuigen weer eens een wasbeurt te geven. Echter over niet al te lange tijd hebben we ons laatste examen en dan is het wel fijn om dit op een schoon vliegtuig te doen. Het oogt natuurlijk niet van goed vliegmanschap als de piloot na de walk-around met zwarte handen van de olie en vet de kist instapt. Dus toog het Remco-Martijn-Guido-team gisteren voor de laatste keer (hopelijk) aan het werk. Het was gelukkig prachtig weer en vele handen maken licht werk, dus na een uur schrobben stond de Cougar weer te glanzen in de zon.

Op stap

Afgelopen week kregen we slecht nieuws. Er was een probleem met een van de instrumenten van de twin en het zou een week duren voordat dit gemaakt was. Na twee dagen bleek onverwacht dat het probleem al verholpen was maar saboteerde ondergetekende een mogelijke vlucht door het handvat van de deur af te breken. Moedeloos zaten we bij elkaar in de barak. Wat nu? We hadden de theorie al minstens 17 keer doorgenomen, wat te doen? Gelukkig kwam daar de hulp van een aardige instructeur die ons uitnodigde in zijn zomerhuisje. Het weer was goed en er werden snel plannen gesmeed om daar te gaan BBQ'en. Het bleek uiteindelijk nog een aardig stukje rijden, maar het was een erg mooi huis en het lag vlak bij de duinen. Na hier even een frisse neus gehaald te hebben, werd begonnen aan de BBQ. Het was inmiddels licht gaan regenen, dus werd besloten om de BBQ dan maar binnen te doen in de open haard. Na wat opstartproblemen en enige rookontwikkeling kwam het vuur goed op gang en na verloop van tijd en drank was er voldoende houtskool voor de BBQ. Het vlees was goed, de verhalen waren goed, het gezelschap was goed en voor het wisten was het 1 uur. Het was inmiddels flink afgekoeld en onder een schitterende sterrenhemel reden we weer terug naar de basis.

Afscheid

Nog maar enkele weken en dan is mijn avontuur in the middle of Danish nowhere alweer voorbij. Op 1 december 2007 kwam ik samen met twee andere Nederlanders aan in een donker en grauw Vojens in een evenzo donker en grauwe barak op een schijnbaar verlaten militaire basis. Nu bijna twee jaar later is het tijd om de spullen weer in te pakken en me voor te bereiden op de reis terug. Terugkijkend lijkt de tijd voorbij te zijn gevlogen, maar ja dat lijkt meestal zo achteraf. Ik kan me toch heel wat dagen en weekenden herinneren dat hier absoluut niets te doen was en we hier een beetje verloren zaten in de regen, mist en kou. Vooral omdat er toen niet gevlogen kon worden en dat was nou de enige reden waarom we ons vrijwillig naar dit oord hadden laten sturen!! Natuurlijk zijn er ook vele hoogtepunten geweest en heb ik prachtige herinneringen aan mijn verblijf hier. Martijn is bezig met het maken van een film over onze belevenissen en vliegervaringen en vandaag moesten er nog een aantal "shots" gemaakt worden om het Deense avontuur volledig te maken. Daarbij kan natuurlijk een groepsfoto niet ontbreken. Bye, bye, Danfly...

Engine fire!!!!

Deze week was het weer terug naar de harde werkelijkheid. Nou ja hard; vliegen op een prachtig vliegtuig en als we niet aan het vliegen zijn lekker genieten van het zomerse weer! Na het behalen van ons commercieel vliegbrevet zijn we overgestapt van een 1-motorig naar een 2-motorig vliegtuig. Niet veel verschil zul je denken? Nou dat dacht ik in eerste instantie ook, echter twee motoren betekent ook dat er twee keer zoveel mis kan gaan, oeps... De eerste paar lessen ging het vooral om het leren wennen aan de "kist", zo noemen piloten nou eenmaal een vliegtuig. Echter nu begint het serieus te worden. Het kan zomaar gebeuren dat je lekker aan het vliegen bent en de instructeur ineens roept "Left engine on fire!....Left engine on fire!". De eerste keer dat je dat meemaakt schiet je zo in de stress, dat je bijna de rechter motor, die dus prima werkt, afzet in plaats van de linker. Tja, links en rechts kan op twee duizend voet ineens erg verwarrend worden. Misschien moeten piloten voortaan toch maar met een strikje om hun rechterpols achter de stuurknuppel plaatsnemen. Maar goed na een aantal keer oefenen is de schrikreactie al enigzins onder controle en kan er gefocust worden op het netjes voltooien van de checklist, de communicatie met de verkeerstoren en oh ja blijven vliegen natuurlijk....

Zeilkamp

In mijn vorige blog verwees ik al naar hetgeen ik afgelopen week gedaan heb: leren zeilen! Ik had al eens met iemand meegevaren op een Valkje en zelf op een blauwe zondag (??) eens zo'n bootje gehuurd. Maar toen ik daarmee muurvast in het zand zat en tot de conclusie kwam dat ik toch eerst de zeilen had moeten hijsen, stond mijn besluit vast. Een volgende kennismaking met zeilen zou er eens zijn waar ik daadwerkelijk leerde hoe een zeil gehesen moet worden, wat de vaarregels zijn en met welke knoop je het beste de boot kan vastmaken en des al niet meer.

Maar tussen plan en uitvoering zit een groot verschil en de meeste die mij kennen weten dat ik vele passies heb en evenzovele plannen. Toen ik het met een goede vriend van mij er weer eens over had, zei hij dat hij dit ook een leuk idee vond. Toen ben ik naarstig op zoek gegaan naar een zeilschool. In eerste instantie zouden we in de meivakantie een weekje nemen om kennis te maken met deze eeuwenoude sport maar in maart bracht hij mij het nieuws dat hij een ander huis gekocht had. Even geen tijd voor andere zaken, dus...! Dat kon ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan en al snel had ik weer een paar nieuwe data gevonden, deze keer met succes. Zeilschool De Morra vlakbij prachtige plaatsjes als Stavoren, Koudum, Hindelopen, Joure en Sneek, een van de grootste zeilscholen in de regio met meer dan veertig boten in allerlei soorten en maten. We zaten in een leuke groep met allemaal mensen van ongeveer dezelfde leeftijd. Om acht uur was er gezamelijk ontbijt en om negen uur gingen we het water op. Tussen de middag werd er ergens aangelegd en werd er in een restaurantje lekker geluncht. Daarna gingen we weer het water op tot een uur of vijf. Om zes uur was er dan weer gezamelijk avondeten en soms gingen we daarna nog een keer een uurtje het water op. We konden er geen genoeg van krijgen. Op andere avonden kregen we theorieles, keken we naar een film of zaten bij het kampvuur to diep in de nacht te kletsen (het duurt lang voor zo'n fles Beerenburger leeg is.....). Hoogtepunten waren zeilen op het IJselmeer (wat een golven!), zeilen met windkracht 5-6 waarbij de mast zo krom stond dat deze het water raakte en de boot half vol liep met water (!) en leren aanleggen op een vlot. Dieptepunten waren twee uur wachten voor de sluis in Stavoren en een halve middag dobberen omdat er geen wind was. It's all in the game. Maar het belangrijkste dat ik deze week geleerd heb is dat leren zeilen net zoiets is als leren vliegen. Je moet het vooral DOEN, dus wie gaat er mee?

Op bezoek

Afgelopen twee weken had ik geen tijd om iets op mijn weblog te schrijven. Ik had het veel te druk.... met vliegen? Nee, deze keer niet vanwege het vliegen maar vanwege allerlei andere leuke dingen. Als je hier zit lijkt het soms alsof vliegen het enige is dat er is, maar er is natuurlijk nog een leven naast vliegen! Eerst kreeg ik een onverwacht sms'je dat een goede vriend van mij met zijn vriendin en twee kinderen in de buurt op vakantie waren en mij graag wilden komen opzoeken. Na een uitgebreide rondleiding op de vliegschool gegeven te hebben en mijn kamer op de basis hebben laten zien, gingen zij weer richting de camping om mij de dag daarop weer uit te nodigen voor pannenkoeken met....vanalles, erg gezellig. Een dag later zou een andere goede vriend van mij mij voor een paar dagen op komen zoeken. Dit bezoek was al drie keer uitgesteld en nu ging het er echt van komen, dus dat gaf wel een speciaal gevoel. Ik had een heel programma gemaakt van dingen die we konden gaan bekijken en doen, maar uiteindelijk hebben we ons gevoel ons laten leiden en alles lekker relaxed gedaan. Ons vliegtuig was helaas in onderhoud dus we konden niet samen de lucht in, maar we hebben ons prima vermaakt en hebben diverse historische plaatsen bezocht, naar Fano gevaren, lekker gegeten en een erg gezegllige BBQ gehad met alle studenten op zaterdag in de mess. Het was moeilijk om zondag weer afscheid te nemen. Veel tijd om bij te komen was er niet, want ik werd diezelfde dag om half acht al weer in Nederland verwacht voor een weekje zeilkamp maar hierover meer in de volgende blog.

Nouvelle voiture!

Vier jaar geleden kocht ik een tweedehandse Laguna, die toen al 11 jaar oud was. Ik was er helemaal weg van, dat was een auto die ik al heel lang wilde hebben en nu had ik hem precies in de kleur die ik wilde! Echter vier jaar later en vijftig duizend kilometer verder hebben we helaas toch weer afscheid van elkaar moeten nemen. Afscheid nemen is altijd moelijk. Zelfs van een stuk blik als een auto. Je hebt er zoveel uren in gezeten naar evenzovele bestemmingen dat je er toch een bepaald gevoel bij hebt. Maar soms moet je gewoon even niet naar het gevoel kijken maar een verstandige keuze maken. De Laguna inmiddels 15 jaar oud begon toch steeds meer mankementjes te vertonen. Er waren al redelijk wat reparaties uitgevoerd en over enkele maanden zou er weer een APK keuring aan komen. Tijd om de balans op te maken. Dankzij de slooppremie was het een interessante optie om te kijken naar een iets jongere, onderhoudsvriendelijkere, vierwieler. Na een paar lange dagen werd deze uiteindelijk gevonden: een Renault Megane Privilege uit 2001. Weer een Renault dus. Tja zoals een goede vriend van me het uitdrukte "Een feest van herkenning!".

Vojens zoo

Dat we hier op het platteland zitten is wel duidelijk, maar dat dat ook allerlei dieren aantrekt was me minder bekend. In plaats van vliegtuigen worden er regelmatig reeen gespot. En laatst kregen we bezoek van een bijzonder mooie (nacht)vlinder. Laat ik nou net mijn vlinderboek thuis hebben laten liggen...

CPL!!!!!!!!!!!!!!

Vorige week was het dan eindelijk zover: het CPL-examen. Het moment waar je eigenlijk al anderhalf jaar naar toe aan het werken bent. Alles wat je tot dan toe geleerd en geoefend hebt, mag je dan in een kleine anderhalf uur laten zien. Het zou moelijk zijn, goed te doen, pittig, streng. Je hoort van iedereen weer een ander verhaal. En het is bepaald niet ongebruikelijk dat er mensen zakken voor dit examen ondanks de goede voorbereiding. Het is een momentopname en de ene keer vlieg je nou eenmaal beter dan de andere. Ik was de laatste van de klas. Het theoretisch deel deed ik in de ochtend samen met Martijn en was allemaal heel standaard. Geen moeilijkheden tot dusver. Nadat Martijn zijn vlucht met succes afgerond had, was het mijn beurt. Nog even naar het weerbericht gekeken, geen wolkje aan de lucht. Aan het eind van de middag zouden er wat onweerswolken kunnen ontstaan, maar dan waren wij allang weer veilig aan de grond, mooi! Eenmaal in de lucht bleek dit toch even anders te zijn dan ik verwacht had. Het zicht werd steeds slechter en ik moest steeds lager vliegen om nog iets te kunnen zien. Op een gegeven moment zat ik op zo'n 200 meter hoogte en ik kon niet verder kijken dan een paar kilometer. Ik wilde terugvliegen naar het vliegveld, maar de instructeur vroeg me toch te navigeren naar een klein dorpje (waar blijkbaar zijn familie woonde hoorde ik later) en wonder boven wonder lukte dit. Hierna moest ik nog wat "airwork" doen, scherpe bochten vliegen, langzaam vliegen en stalls. Hierna werd nog een "emergeny" geoefend en moest ik laten zien hoe je veilig kan landen als de motor uitvalt. Hierna vlogen we terug naar het vliegveld en moest ik nog een aantal landingen laten zien en kreeg ik nog een keer een "motorstoring". Dit verliep allemaal keurig volgens het boekje, maar ik twijfelde sterk of dit voldoende was om dit examen succesvol af te kunnen ronden. Toen ik echter geland was en de motor had uitgezet gaf de examinator mij een hand en zei met een glimlach "This is good enough". Terwijl ik in gedachten nog bij de zojuist gevlogen vlucht was, kwamen de andere studenten direct naar mij toe om me de hand te schudden. Ik was dus geslaagd!!! Wat een heerlijk gevoel om zoiets mee te maken, echt fantastisch. Ik mag nu dus voor geld anderen mensen vliegen, langzaam drong het tot me door en kwam er een grote glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die de komende dagen nog wel even zal blijven denk ik.......

Deense duinen

Na bijna vier dagen binnengezeten te hebben vanwege regen, wind en een temperatuur van rond de 10 graden, brak zondagmiddag zowaar het grijze luchtdek open en liet de zon zich zien. Om niets van dit bijzondere moment te missen ben in naar het schiereiland Romo gereden. Daar was ik vorig jaar in mei ook al een keer naar toe geweest (zie "Just another day on the beach " op deze weblog) en dat wilde ik graag nog eens bekijken. Naarmate ik dichter bij zee kwam werd het weer en daarmee mijn humeur nog beter. In de verte kon ik de duinen al zien liggen. Nou ja duinen "duintjes" eigenlijk want hoger dan een meter of zeven, acht zijn ze niet en ze kunnen zeker geen westerstorm tegenhouden. Maar daar hoor je mij niet over klagen want in tegenstelling tot in Nederland waar je op de paden moet blijven, mag je hier lekker rondstruinen en je eigen weg zoeken. In kombinatie met het prachtige licht leverde dat weer mooie plaatjes op. Zon, strand en zee, wat wil een mens nog meer............vliegen misschien?

Happy birthday

Gisteren was het alweer 36 jaar geleden dat ik voor het eerst het levenlicht zag. Ondanks dat ik mij verborgen houd in het donkere en duistere Denemarken zijn er toch velen die mij gevonden hebben en mijn via sms, mail, skype en e-kaart een fijne verjaardag gewenst hebben. Hiervoor wil ik iedereen hartelijk bedanken. Het is ontzettend leuk om al die berichtjes te krijgen. Ik voelde ik me echt jarig. De volgende keer vieren we het weer in Nederland!

Having FUN !

Afgelopen weekend was ik in Winterberg. Ik was door een van mijn beste vrienden uitgenodigd om mee te doen met het jaarlijkse MOE weekend. MOE staat voor Mannen Onder Elkaar en is iets wat ontstaan is uit een jarenlange vriendengroep die inmiddels allemaal getrouwd zijn en kinderen hebben. Een keer per jaar gaan ze samen een weekend op stap en iets actief doen (survivelen, mountainbiken, etc.). Ik was voor het eerst uitgenodigd om aan deze activiteit mee te doen, hoewel ik niet geheel aan de voorwaarden voldoe (geen vriendin en geen kinderen). Het was een flinke rit vanuit Denemarken en ik raakte even de weg kwijt bij Hannover (vliegen is toch een stuk makkelijker!), maar aan het eind van de middag kwam ik aan het hotelletje waar we afgesproken hadden. Ik werd allervriendelijkst door de groep ontvangen en voelde me direct thuis. Voor het eten wandelen we nog even de (winter)berg op. Prachtige omgeving, geen wonder dat zoveel Nederlanders hier ieder jaar op vakantie gaan. Een van de mannen is ook een hardloper en 's ochtends gingen we samen een half uurtje hardlopen. Heerlijk die frisse boslucht in je longen! Het weer was ons zaterdag helaas niet gunstig gezind, want het was helemaal bewolkt en er viel regelmatig een flinke bui. Mountainbiken viel dus af. Na een leuke wandeling rondom de Bodensee??, een klein meertje aan de voet van Winterberg, trakteerde Theo ons op apfelkuchen voor zijn verjaardag (12 juni!!). Omdat het nog steeds regende zijn we 's middags naar een mijnwerkersmuseum gegaan. We kregen een rondleiding in de mijn van een oude mijnwerker wat erg interessant was. Wat maakten die boormachines een herrie!! Zondag was het beter weer en zijn we gaan rodelen en bullracen. Daarbij rijd je op een soort driewieler van een berg af, erg spectaculair. Het afscheid kwam al veel te snel en voor ik het wist zat ik weer in de auto terug naar Vojens. Wat een heerlijk weekend!