De laatste zonnestralen

Afgelopen weekend ging de klok een uur terug. Om vijf uur schijnen de laatste zonnestralen over een kleurrijk Denemarken en gaan we de lange koude nacht in, de winter is in aantocht. Dankzij de (digitale) camera kunnen we gelukkig binnen bij de warme kachel van deze mooie plaatjes genieten...

De solo navigatievluchten zitten er al weer op, helaas. Voorlopig is het weer samen met de instructeur vliegen. Eergisteren heb ik fase 2 afgesloten met een progress test. Morgen mag ik samen met Remco voor het eerst vliegen op een ander type vliegtuig, een Piper Arrow. Behalve uiterlijke verschillen met de Cessna waarin we eerst vlogen, vliegt dit toestel 40 km/h sneller (240 in plaats van 200 km/h), heeft het een intrekbaar landinggestel en een zogenaamde constant toeren propeller. Hierover de volgende keer meer.

Helemaal alleen...

Het was even wachten, maar gisteren was het dan uiteindelijk geschikt weer voor mijn tweede solo navigatievlucht. Op aanraden van klasgenoten had ik een mooie route uitgetekend rondom het eiland Funen. Dit is het middelste "grote" eiland van Denemarken dat, middels een paar schitterende bruggen, West-Denemarken met Oost-Denemarken verbind. Het zicht was goed en de wolken zaten hoog genoeg om over het water heen te vliegen. In totaal heb ik bijna 2 uur gevlogen (en op twee vliegvelden een touch and go gemaakt). Heel apart als je zo lang alleen vliegt en zelf alles moet doen, vliegen, navigeren, radiocommunicatie en naar buiten kijken. Ik heb dan ook niet heel veel foto's gemaakt. Echter toen ik weer terugvloog over het water in de buurt van Kolding kon ik het toch niet laten en heb ik even een filmpje gemaakt. Het was zo mooi dat ik het niet kon laten om even een vreugdekreet te slaken... wat is dit ontzettend gaaf!

Scheuren door de lucht

Gisteren was ik toevallig op de luchthaven. Nou ja, niet helemaal toevallig, ik wilde natuurlijk dolgraag vliegen, maar door miscommunicatie was mijn vliegtuig net voor mijn neus weggekaapt door een andere student. Dus ik stond een beetje te balen op het vliegveld toen een instructeur, die voor een luchttaxibedrijf werkt, mij vroeg of ik met hem meewilde. Hij ging een korte vlucht maken om weer current te worden nadat hij vanwege een blessure een paar maanden niet gevlogen had. Dat liet ik me geen twee keer zeggen en vijf minuten later zat ik voorin op de rechterstoel. Ik mocht de taken van de first officer uitvoeren zodat we gelijk de nieuwe procedures die de instructeur gemaakt had konden testen. Het weer was prachtig en hoewel het een IFR-vlucht was, konden we de landing helemaal op het zicht doen. Dit toestel (tweemotorige turboprop) vliegt superstrak en supersnel (300 km/h op 3000 voet), maar dat vereist ook als piloot dat er continu "bij" moet zijn en moeten weet wat de volgende stap is. Het was een erg leuke en leerzame vlucht en het belangrijkste wat ik geleerd heb is dat ik nog heel wat moet leren. De instructeur stelde me gerust "Just take it one step at a time...".

Herfst

Hoewel het nog maar net oktober is geworden is de herst hier al in volle kracht ingezet. Waaide het vandaag windkracht tien en viel er regen voor een heel jaar, gisteren echter was het lekker wandelweer en leverde de natuur prachtige plaatjes. Het is bekend dat er in Noorwegen fjorden zijn, maar hier in Denemarken heb je ze ook. Ze zijn hier natuurlijk een stuk kleiner en lang niet zo spectaculair als in Noorwegen, maar het markeert het landschap en in bossen eromheen kan je heerlijk wandelen. Dus maar eens de wandelschoenen aangetrokken en erop uit getrokken. Wat blijkt ze op nog geen 10 kilometer ligt een gebied dat sterk doet denken aan onze eigen Veluwe. Alleen de witte fietsen en de friettent ontbreken...

Solo navigatie

Bijna de hele week had ik al weer op mijn kont gezeten. Ik was niet ingepland om te gaan vliegen; er waren examenvluchten van de eerste klas, mechanische problemen met het vliegtuig, instructeur ziek en het weer was al dagen slecht. Toch kon ik door enige oplettendheid en geluk vandaag weer eens plaatsnemen in het vliegmachien. Eigenlijk mag je deze Cessna, of de Echo Bravo India zoals wij hem noemen, niet zo noemen. Het is "gewone" Cessna 172, maar met een glazen cockpit, oftewel, twee grote tv-schermen waar alle informatie die je nodig hebt (en meer) op kan vinden. Je kan er alleen nog niet mee naar MTV kijken... Er zit zelfs een automatische piloot op die de hoogte en koers kan vasthouden voor als je geen zin meer hebt om de knuppel zelf vast te houden (of voor andere zaken maar daarvoor kun je beter terecht bij mijn klasgenoot Martijn). Iets wat ik me op dit moment nog niet kan voorstellen omdat ik zelf veel te graag aan het roer wil staan. Na een korte briefing mocht ik voor het eerst een solo navigatievlucht maken, wat zoiets betekend als een rondje om de kerk vliegen. In dit geval was het rondje alleen 150km groot. Ik had het al twee keer gevlogen met instructeur dus het zou qua navigatie niet ontzettend moeilijk moeten zijn. Toen ik echter opsteeg kwam ik meteen in een regenbui terecht waardoor het zicht erg slecht was. Gelukkig was dit maar even en werd het daarna weer wat beter. Er was verder nauwelijks ander vliegverkeer dus ik kon mijn rondje heel rustig ongestoord afmaken en landde na zo'n vijftig minuten weer veilig op de thuisbasis. Hoewel oogenschijnlijk heel eenvoudig vond ik het achteraf toch spannender dan ik verwacht had. Je kan allerlei moeilijke situaties oefenen, maar als er een instructeur naast je zit heb je toch onderhuids het gevoel "als het echt mis gaat, grijpt hij wel in". Als je alleen vliegt komt het helemaal op jezelf aan...