Op bezoek bij de Vikingen

Toen we nog in vorige fase van onze vliegopleiding zaten hoorde we van de andere klas allemaal spannende verhalen over vluchten naar het buitenland. Een paar studenten waren naar een vliegveld in Noorwegen gegaan en waren enthousiast over de omgeving en de bijzondere procedure om te landen. Vanaf dat moment hadden wij ook al besloten om daar zelf eens een kijkje te gaan nemen. Afgelopen woensdag zag Martijn dat er in het weekend een hoge druk gebied boven Noorwegen zou liggen. Een hoge druk gebied betekend in de regel goed weer met relatief weinig wind, ideaal dus om naar een vliegveld in de bergen te vliegen. Het zou wel een lange dag worden, want we moesten de vlucht via Gotenborg in Zweden plannen. We zouden allebei twee keer vliegen. Zaterdag even na acht zaten we al in het vliegtuig en vijftien minuten later stegen we op richting Goteborg. Na een korte stop op Gotenborg om brandstof te tanken en het landingsgeld te betalen kroop ik achter de stuurknuppel en vlogen we richting Noorwegen. Het weer was prachtig en op 3 kilometer hoogte vlogen we over het kattegat. Na nog twee naderingen op een ander vliegveld geoefend te hebben vlogen we naar Notodden, het eerder genoemde vliegveld. Tussen bergtoppen op bijna 2 kilometer hoogte begon de naderingsprocedure. Op 400 meter moest er uiteindelijk op het zicht geland worden. De landingsbaan van minder dan 800 meter zat ingeklemd tussen een weg aan de ene kant en een meer aan de andere kant.

Op het vliegveld zelf zagen we voornamelijk zweefvliegtuigen die omhoog gesleept werden door kleine motorvliegtuigen. Ik kon ze geen ongelijk geven wat een prachtige dag om te zweefvliegen en wat een prachtige omgeving! Helaas konden we niet al te lang blijven, want we hadden nog een lang rit terug. Uiteindelijk hebben we bijna 10 uur gevlogen en zijn we weer een bijzondere ervaring rijker.

Skrydstrup - Ribe - Skrydstrup

Vliegen is voornamelijk een mentale bezigheid. Hoewel je tijdens een vlucht behoorlijk wat af kan zweten, word je conditie er niet echt beter van. Daarom worden er naast de studie behoorlijk wat uurtjes gespendeerd in de sportzaal. De een gaat hardlopen of gewichten heffen, een ander doet mee met een partijtje voetbal of badminton. De meesten van jullie weten dat ik niet vreemd ben van enige sportieve activiteit (alleen voetbal heeft mij nooit echt kunnen bekoren). De laatste paar jaar heb ik mij vooral beziggehouden met hardlopen en heb ik onder meer 4 keer de halve marathon van Eindhoven gelopen. Sinds ik in Denemarken zit, ben ik wat meer aan gewichtstraining gaan doen. Ook fietsen kun je hier bij uitstek. Zo heb ik al regelmatig flinke tochten in de omgeving gemaakt en ook naar het wat verder gelegen strand aan de oostkant van Jylland. Zondag leek een prachtige dag te worden en ik wilde er weer eens op uittrekken met de fiets. Maar waar zou ik dit keer heengaan. Het leek me een mooie route om vanuit Skrydstrup naar Ribe te fietsen en dan via een andere weg weer terug. Ik was al eens eerder in Ribe geweest en het is een van de oudste dorpen in Denemarken, destijds gesticht door de Vikingen. Er staan nog veel authentieke huizen en er is een prachtige kerk. Het was idd prachtig weer en de natuur liet zich in al haar pracht aan mij zien. De rit naar Ribe verliep voorspoedig, er was nauwelijks verkeer op de weg en de vaart zat er goed in (ondanks de tegenwind en de heuvels). Na een korte break in Ribe en een aardige Duitser die mij even op de foto wilde zetten ging het weer terug.
Deze keer met de wind mee, langs dorpjes waar de tijd lijkt stil te staan en ze nog niet van een economische crisis gehoord hebben, langs een wei met jonge veulens en langs het Vikingsmuseum (dat alleen doordeweeks geopend blijkt te zijn). Voor ik het wist kwam de vliegbasis weer in het zicht. De zon had mijn armen en gezicht aardig rood gekleurd maar het was een prachtige trip! (Skrydstrup - Ribe - Skrydstrup 81 km)

Op vakantie in eigen land

Al eerder berichtte ik dat we nu in een fase zitten waarbij we langere vluchten maken en zelf onze bestemming mogen kiezen. Dit natuurlijk binnen de limieten van het vliegtuig en de afspraken met de instructeur. Deze keer zou de reis naar ons bekende kikkerlandje gaan. Even na negenen stegen we op. Na eerst een approach op het Duitse schiereiland Sylt gedaan te hebben ging het daarna in een bijna rechte lijn over het water naar Groningen. Om in geval van motorstoring toch nog binnen glijbereik van het land te blijven moesten we klimmen naar tienduizend voet (in vliegerstermen ook wel flightlevel 100 genoemd). Het was prachtig weer en we vlogen over Delfzeil Nederland binnen. Na eerst een landing op vliegveld Eelde gemaakt te hebben vlogen we door naar het Zuiden. Ik vloog en Martijn speelde de kundige gids. We vlogen achtereenvolgens over Zwolle, Appeldoorn, Arnhem, Nijmegen verder richting Eindhoven. Ik had heel graag op Welschap een touch & go willen maken maar toen ik ze de dag ervoor belde maakte ze duidelijk dat we niet welkom waren. Er waren strenge geluidsnormen waaraan het vliegveld moest voldoen en het maakte niet uit dat we maar met een klein vliegtuig kwamen "regels waren regels". Dus verder ging het richting Maastricht. Daar werden we keurig ontvangen en werd er een tankwagen voor ons geregeld. Ondertussen konden we in het zonnetje genieten van een heerlijke luch. Martijn had voor de gelegenheid een frikandel besteld. Tja, die hebben ze niet in Denemarken! Toen we opstegen zag je prachtig het heuvellandschap van Limburg. Zo had ik het nog nooit gezien! We vlogen over kasteel Hoensbroek en in de verte zag ik Voerendaal liggen, daar zaten mijn ouders nou. Zo dichtbij en toch veraf tegelijk, een raar gevoel. De reis terug verliep zonder problemen. Er waren prachtige wolkenpartijen en we na een lange dag landen we even na zevenen weer veilig op de basis in Skrydstrup. Hoewel het een gewone lesvlucht was had ik toch het gevoel even op vakantie te zijn geweest, vakantie in eigen land...

Oscar Sierra Victor

Naarmate we verder komen in de opleiding worden de vluchten ook langer en gaan we verder weg van onze thuisbasis in Vojens. Zo hadden Martijn en ik gisteren een vlucht gepland van elk 3 uur naar Hamburg en Bremen. De procedures die we vliegen zijn grotendeels hetzelfde als in Denemarken (en eigenlijk als in de rest van de wereld), maar het vliegen naar een internationale vlieghaven brengt toch meer stress met zich mee en daar moet je ook mee leren omgaan. Er is meer vliegverkeer en je moet de instructies van de verkeersleiding heel precies en direct uitvoeren. No time for screw up dus. Een dag van tevoren had ik al gebeld naar beide luchthavens of we welkom waren met ons (kleine) vliegtuig, of we konden tanken en hoe de landingsgelden geregeld moesten worden. Op de dag zelf had ik nog even gebeld hoe laat we precies bij het vliegveld zouden zijn. Er was slechts 1 baan beschikbaar in Hamburg (de andere was vanwege werkzaamheden niet beschikbaar), wat betekende dat al het vliegverkeer via deze baan regeld moest worden. Afhankelijk konden we nog een paar landingen oefenen, maar toen we eenmaal in de lucht zaten, bleek dat ze eigenlijk niet zo blij met ons waren. Wij vliegen zo ongveer half zo snel als een Boeing of een Airbus dus het is heel lastig om ons tussen twee jets in te laten vliegen. Ik kon nog een nadering maken en ben daarna doorgevlogen naar Bremen, waar het minder druk was. Op de terugweg vloog Martijn en wilde hij hetzelfde doen, maar toen werd ons vriendelijk doch duidelijk verteld dat we maar ergens anders moesten gaan oefenen. Roger, Oscar Sierra Victor....