Vojens by mist II

Vorige maand berichtte ik jullie al dat de weersomstandigheden hier in Denemarken ons regelmatig parten spelen. Gisteren en vandaag was het ook weer mis. Een stationair front doet zijn naam eer aan en blijft liggen waar die ligt met als gevolg dat we de hele dag onder een egaal wolkendek zitten op een hoogte van 100-200 meter. Voor een VFR piloot (Visual Flight Rules) betekent dat dat beneden de vliegminima is en hij (of zij) maar beter een krantje en een kop koffie kan pakken, want gevlogen wordt er dan niet. Er was voorspeld dat het vanaf November slechter weer zou worden, maar zo slecht.... De statistieken liegen er niet om. Van de dertig dagen in November ben ik 21 keer ingepland voor een les. Hiervan zijn 15 lessen uitgevallen vanwege het weer en 2 lessen omdat het vliegtuig in onderhoud was. Je hoeft geen 10 voor wiskunde te hebben gehad om tot de conclusie te komen dat ik dus maar 4 keer gevlogen heb! De instructeur zei dat we maar het beste een paar maanden naar de Cariben konden gaan en hij klonk nog serieus ook. Tja, de instructeur heeft altijd gelijk, dus misschien moet ik zijn raad maar opvolgen....

Deens carnaval

In Nederland is Carnaval meestal ergens in februari of maart, als het buiten nog vriest en al die gekke carnavallers in kleurijke verschijningen de straat op gaan met in de ene hand een ratel en de andere een flesje bier. Zoniet natuurlijk voor de echte die-hards. Voor hen is carnaval al lang begonnen, namelijk op 11 november oftewel de elfde van de elfde. Ik weet niet of het carnavalsvirus naar Denemarken overgewaait is, maar hier worden af en toe ook verkleedpartijtjes gehouden getuige bovenstaande foto. Of zou het misschien te kunnen maken dat piloten nou eenmaal liever in de lucht zitten dan aan de grond staan...

Droomvlucht

De meesten denken bij Droomvlucht aan een attractie in een attractiepark in Kaatsheuvel. Hoewel ik deze attractie ook ken slaat de titel van dit bericht toch op iets anders. Na drie weken niet gevlogen te hebben, draaide vorige week vrijdag de wind naar het noorden en terwijl in Nederland een dik pak sneeuw viel was het hier prachtig vliegweer. Na in het weekend een paar keer met de, voor mij nieuwe, Piper gestoeit te hebben, mocht ik afgelopen maandag een solo navigatievlucht van maar liefst 3 uur op de Cessna vliegen. Aangezien er nauwelijks wolken waren voorspeld, was het mogelijk om lange stukken over het water te vliegen en had ik een route helemaal naar de andere kant van Denemarken uitgezet. Ik zou o.a. naar de Deense kliffen van Dover vliegen en een full stop landing op een klein grasveld op 50km van Kopenhagen maken. Op de kaart zag het er al mooi uit, maar het werd een ware droomvlucht. In het oostelijk deel bleek sneeuw gevallen te zijn en dat leverde prachtige plaatjes op. Remco vloog in de andere Cessna bijna dezelfde route, dus we hoorden elkaar regelmatig op de radio. De bekende kliffen bleken kleiner te zijn dan gedacht maar zeker niet minder spectaculair, bijna 200m recht naar beneden de zee in. Het vliegveld waar ik zou landen was helemaal met een laagje sneeuw bedekt. Er was niemand op de radio en er was helemaal geen ander vliegtuig of activiteit te zien. Het laatse stuk van de landing moest ik nog over een drukke weg met vrachtauto's heen, voordat de wielen contact maakte met de besneeuwde grond, spannend! In het kantoortje bleek toch wat leven te zijn. Een paar oude mannetjes zaten wat te kletsen aan de bar en keken wat verbaasd. Na mijn landing in het logboek geschreven te hebben en een bezoek aan het toilet ging ik weer terug naar de warme cockpit. Nu ging ik weer westwaarts en hoog boven de ruim 15km lange brug die het middeneiland verbind met het oostenlijk eiland (waar Kopenhagen ligt). Om voldoende hoogte te hebben om in geval van motorpech toch naar het land te kunnen "glijden" klom ik naar zes en half duizend voet, vet!! Toen ik weer over land kwam hingen daar allemaal kleine wolkjes in lange rijen, een prachtig gezicht. Langzaam zakte ik als een vogel langs de wolken af tot ik er weer onder vloog, wat een fantastisch gevoel! Een uur later stond ik alweer op het eigen vliegveld.

Appeltaart en onrustbanden

In Nederland wil de inspectie van Gezondheidzorg het gebruik van onrustbanden, die gebruikt worden om te voorkomen dat onrustige of demente bejaarden (of allebei?) 's nachts gaan rondstruinen en daarmee het persooneel en de andere bewoners wakker houden, gaan terugdringen. De onrustbanden worden als onmenselijk gezien. Ik heb zo langzamerhand ook een onrust band nodig. Na drie weken aan de grond gestaan te hebben, beginnen de emoties toch wel hoog op te lopen. Ik begin nu te begrijpen wat die bejaarden meemaken. De hele dag op een stoel zitten en maar één ding willen ERUIT!! En er zit voorlopig nog geen verbetering in de weeromstandigheden hier in de middle of Danish nowhere. Voor het weekend wordt zelfs natte sneew voorspeld! Van lieverlee heb ik mijn energie toch maar in iets nuttig proberen te steken door een appeltaart te bakken voor de dames op het secretariaat. Nu kan in weer terug maar mijn stoel. In 2011 moet het gebruik van de onrustbanden tot een minimum zijn teruggebracht. Ik hoop toch niet dat ik zolang hoef te wachten...

Hoor de wind waait

Hoor de wind waait door de bomen, makkers staakt U wild geraas. Sinterklaas is sinds gisteren weer in het land, beter gezegd in Nederland. In Denemarken kennen ze geen Sinterklaas en ook geen pieten. Hier kennen ze alleen Juleøl, dat is een speciaal biersoort dat met Kerstmis gemaakt wordt en ieder jaar op een vast tijdstip geintroduceert wordt. Dit is dan een groot feest. Het is een beetje te vergelijken met de eerste vat nieuwe haring in Nederland. Ik denk ook niet dat Sinterklaas het in zijn hoofd zou halen om naar Denemarken te komen. Zijn Pieten zouden bij bosjes van de daken afwaaien en in de ziektewet terecht komen. Dat zou de Deense staat nooit kunnen bekostigen. Vandaag is voor de elfde keer mijn vliegles geannuleerd (zou dat iets met Carnaval te maken hebben?). Als ik in Nederland nog ooit iemand hoor klagen over het weer, stuur ik hem voor straf een maand naar Denemarken. Daar hebben ze recht om te klagen! Toch zijn er ook lichtpuntjes. Ondanks het feit dat ze hier geen Sinterklaas vieren, zijn er vollop pepernoten en andere lekkernijen te verkrijgen. Een Europa heeft toch zo zijn voordelen. Zelfs de Denen willen nu aan de euro, Brussel bedankt!

8 op een rij

8 op een rij, het lijkt op een spelletje maar dat is het zeker niet. Het zwarte scenario waarvoor de eerste klas ons waarschuwde lijkt de afgelopen twee weken werkelijkheid te worden. Na de eerste prachtige vlucht op de, voor mij nieuwe, Piper bijna twee weken geleden ben ik niet meer de lucht in geweest. Er zijn maar liefst 8 lessen op rij geannuleerd en haast allemaal vanwege het weer. Heb je eerst zoveel maanden keihard geblokt om alle theorie te halen, mag je eindelijk vliegen, zit je twee weken letterlijk aan de grond! Dan is het weer dagen lang mistig, dan regent het pijpenstelen en dan waait het weer te hard. Het is om depressief van te worden. Gelukkig ben ik (meestal) optimistisch ingesteld en heb ik een groot vertrouwen in de loop der dingen. Het zal misschien even duren maar het wordt weer een keer beter en dan zal ik toch weer het luchtruim verkiezen boven het aardse dat staat vast!!

Vojens by mist

Iedereen kent ze wel, die T-shirts die je in grote steden kunt kopen met teksten als "Rome by night" of "London in rain". Vanaf nu kunnen we aan deze verzameling ook toevoegen "Vojens by mist". Sinds afgelopen zondag hebben we geen zonnestraal meer gezien. De zon zit de hele dag verscholen achter een dikke laag mist die maar niet weg wil gaan. Er zijn al vijf dagen op rij vluchten geannuleerd en sommigen beginnen depressief te worden: "Staat dit ons de komende wintermaanden te wachten??" Voor de enkelingen die wel mogen vliegen (IFR) kan er een schaars lachje vanaf. Boven de wolken schijnt altijd de zon...

Pieper?

Afgelopen vrijdag was het dan zover. Na amper twee en halve maand geleden gestart te zijn met de eerste vliegles waren we nu al weer toe aan een ander vliegtuig, de Piper Arrow en dat spreek je niet uit als 'pieper' maar als 'paiper'. Het was even wennen, want je hebt een heel ander zicht, maar dit toestel vliegt heerlijk! Ze glijdt door de lucht als een ware adelaar. Het landen vergt wel enige oefening omdat de procedures iets uitgebreider zijn geworden. Dit toestel heeft dan ook een intrekbaar landingsgestel en een verstelbare propellor. Dit maakt het vlieger een stuk efficienter maar betekent ook dat er meer dingen 'mis' kunnen gaan. Daar moet natuurlijk vollop mee geoefend worden zodat iedere situatie volledig onder controle is. Om bij te komen van alle belevenissen had klas 2 gisteren een prematuur kerstfeest georganiseerd in hun barak. Alles werd feestelijk aangekleed en een paar (over)ijverige studenten kwamen zelfs aanzetten met een echte kerstboom die ze eigenhandig buiten de basis hadden omgezaagd (hun moeders moesten eens weten). De champagne vloeide rijkelijk en er was een heus kerstmaaltijd met slakken van Vincent of beter gezegd Vinsannnn (op zijn Frans) en Deense eend met peertjes en rode kool. Ja, ja het zijn zware tijden hier in Vojens...

De laatste zonnestralen

Afgelopen weekend ging de klok een uur terug. Om vijf uur schijnen de laatste zonnestralen over een kleurrijk Denemarken en gaan we de lange koude nacht in, de winter is in aantocht. Dankzij de (digitale) camera kunnen we gelukkig binnen bij de warme kachel van deze mooie plaatjes genieten...

De solo navigatievluchten zitten er al weer op, helaas. Voorlopig is het weer samen met de instructeur vliegen. Eergisteren heb ik fase 2 afgesloten met een progress test. Morgen mag ik samen met Remco voor het eerst vliegen op een ander type vliegtuig, een Piper Arrow. Behalve uiterlijke verschillen met de Cessna waarin we eerst vlogen, vliegt dit toestel 40 km/h sneller (240 in plaats van 200 km/h), heeft het een intrekbaar landinggestel en een zogenaamde constant toeren propeller. Hierover de volgende keer meer.

Helemaal alleen...

Het was even wachten, maar gisteren was het dan uiteindelijk geschikt weer voor mijn tweede solo navigatievlucht. Op aanraden van klasgenoten had ik een mooie route uitgetekend rondom het eiland Funen. Dit is het middelste "grote" eiland van Denemarken dat, middels een paar schitterende bruggen, West-Denemarken met Oost-Denemarken verbind. Het zicht was goed en de wolken zaten hoog genoeg om over het water heen te vliegen. In totaal heb ik bijna 2 uur gevlogen (en op twee vliegvelden een touch and go gemaakt). Heel apart als je zo lang alleen vliegt en zelf alles moet doen, vliegen, navigeren, radiocommunicatie en naar buiten kijken. Ik heb dan ook niet heel veel foto's gemaakt. Echter toen ik weer terugvloog over het water in de buurt van Kolding kon ik het toch niet laten en heb ik even een filmpje gemaakt. Het was zo mooi dat ik het niet kon laten om even een vreugdekreet te slaken... wat is dit ontzettend gaaf!

Scheuren door de lucht

Gisteren was ik toevallig op de luchthaven. Nou ja, niet helemaal toevallig, ik wilde natuurlijk dolgraag vliegen, maar door miscommunicatie was mijn vliegtuig net voor mijn neus weggekaapt door een andere student. Dus ik stond een beetje te balen op het vliegveld toen een instructeur, die voor een luchttaxibedrijf werkt, mij vroeg of ik met hem meewilde. Hij ging een korte vlucht maken om weer current te worden nadat hij vanwege een blessure een paar maanden niet gevlogen had. Dat liet ik me geen twee keer zeggen en vijf minuten later zat ik voorin op de rechterstoel. Ik mocht de taken van de first officer uitvoeren zodat we gelijk de nieuwe procedures die de instructeur gemaakt had konden testen. Het weer was prachtig en hoewel het een IFR-vlucht was, konden we de landing helemaal op het zicht doen. Dit toestel (tweemotorige turboprop) vliegt superstrak en supersnel (300 km/h op 3000 voet), maar dat vereist ook als piloot dat er continu "bij" moet zijn en moeten weet wat de volgende stap is. Het was een erg leuke en leerzame vlucht en het belangrijkste wat ik geleerd heb is dat ik nog heel wat moet leren. De instructeur stelde me gerust "Just take it one step at a time...".

Herfst

Hoewel het nog maar net oktober is geworden is de herst hier al in volle kracht ingezet. Waaide het vandaag windkracht tien en viel er regen voor een heel jaar, gisteren echter was het lekker wandelweer en leverde de natuur prachtige plaatjes. Het is bekend dat er in Noorwegen fjorden zijn, maar hier in Denemarken heb je ze ook. Ze zijn hier natuurlijk een stuk kleiner en lang niet zo spectaculair als in Noorwegen, maar het markeert het landschap en in bossen eromheen kan je heerlijk wandelen. Dus maar eens de wandelschoenen aangetrokken en erop uit getrokken. Wat blijkt ze op nog geen 10 kilometer ligt een gebied dat sterk doet denken aan onze eigen Veluwe. Alleen de witte fietsen en de friettent ontbreken...

Solo navigatie

Bijna de hele week had ik al weer op mijn kont gezeten. Ik was niet ingepland om te gaan vliegen; er waren examenvluchten van de eerste klas, mechanische problemen met het vliegtuig, instructeur ziek en het weer was al dagen slecht. Toch kon ik door enige oplettendheid en geluk vandaag weer eens plaatsnemen in het vliegmachien. Eigenlijk mag je deze Cessna, of de Echo Bravo India zoals wij hem noemen, niet zo noemen. Het is "gewone" Cessna 172, maar met een glazen cockpit, oftewel, twee grote tv-schermen waar alle informatie die je nodig hebt (en meer) op kan vinden. Je kan er alleen nog niet mee naar MTV kijken... Er zit zelfs een automatische piloot op die de hoogte en koers kan vasthouden voor als je geen zin meer hebt om de knuppel zelf vast te houden (of voor andere zaken maar daarvoor kun je beter terecht bij mijn klasgenoot Martijn). Iets wat ik me op dit moment nog niet kan voorstellen omdat ik zelf veel te graag aan het roer wil staan. Na een korte briefing mocht ik voor het eerst een solo navigatievlucht maken, wat zoiets betekend als een rondje om de kerk vliegen. In dit geval was het rondje alleen 150km groot. Ik had het al twee keer gevlogen met instructeur dus het zou qua navigatie niet ontzettend moeilijk moeten zijn. Toen ik echter opsteeg kwam ik meteen in een regenbui terecht waardoor het zicht erg slecht was. Gelukkig was dit maar even en werd het daarna weer wat beter. Er was verder nauwelijks ander vliegverkeer dus ik kon mijn rondje heel rustig ongestoord afmaken en landde na zo'n vijftig minuten weer veilig op de thuisbasis. Hoewel oogenschijnlijk heel eenvoudig vond ik het achteraf toch spannender dan ik verwacht had. Je kan allerlei moeilijke situaties oefenen, maar als er een instructeur naast je zit heb je toch onderhuids het gevoel "als het echt mis gaat, grijpt hij wel in". Als je alleen vliegt komt het helemaal op jezelf aan...

Navigeren

Gingen de laatste twee berichten over solo vliegen en de eerste strepen, inmiddels is er al weer veel gebeurd en ben ik alweer zes lessen verder. Afgelopen week hebben we oefend hoe je een navigatievlucht moet uitvoeren. Ook hier komt weer meer bij kijken dan van vliegveld A naar vliegveld B vliegen. Het luchtruim is niet zomaar een vrije ruime (alleen voor echte vogels...) maar is ingedeeld in allerlei klassen. Je moet goed in de gaten in welke klasse je vliegt en voordat je ergens doorheen wilt vliegen moet je hiervoor toestemming aanvragen. Het is natuurlijk niet zo dat er ergens een streep op de weg staat zoals in het verkeer. Je moet aan de hand van een vliegkaart zien waar dat gebied is. Ik zit nu in de zogenaamde VFR-fase. Dit staat voor Visual Flight Rules wat betekent dat je vliegt op (goed) zicht. Je mag niet in de wolken vliegen en je bepaalt je koers hoofdzakelijk aan de hand van je vliegkaart en wat je uit je raampje ziet. Daarnaast houd je je snelheid bij en aan de hand van de tijd kan je dan berekenen waar je ongeveer moet zitten. De avond ervoor maak je een hele planning van je vlucht en bereid je je mentaal voor. Je zoekt informatie op over de vliegvelden waar je naar toe gaat, welke landingsbanen ze hebben en of er evt. bijzonderheden zijn. Handige hulpmiddelen bij de voorbereiding van zo'n vlucht zijn Google Maps en Google Earth, tja dat hebben we toch maar weer mooi te danken aan de uitvinding van het world wide web. Vandaag had ik een tussentijdse toets om te zien of ik "veilig" mijn weg kan vinden boven de Deense akkers en bossen en de instructeur was zeer tevreden. De volgende keer mag ik alleen een navigatievlucht maken. Hmmm, waar zal ik eens heen gaan.....

First stripes

Ik ben normaal gesproken, net zoals de meeste Nederlanders een vrij nuchter persoon. Ik ben opgegroeid met de "Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg mentaliteit", wat er onder andere voor gezorgd heeft dat ik niet over de daken zal roepen wat ik allemaal bereikt heb en wat ik allemaal wel niet kan. Toch kon ik niet voorkomen een vreugdekreet te slaken toen ik gisteren mijn "Eerste strepen" in ontvangst mocht nemen. Hoewel er natuurlijk nog een lange weg te gaan is voelde het alsof ik nu toch echt was toegetreden tot de wereld van de luchtvaart. Ik rechtte mijn rug meer dan normaal en liep trots door de gang van de vliegschool.... om er tijdens de eerstvolgende vliegles weer achter te komen dat er nog heel wat lessen nodig zijn voordat ik een 737 veilig aan de grond kan neerzetten. Dat was weer zeer ontnuchterend.

Vliegtuigjes kijken

Nog nagenietend van onze solovlucht van afgelopen vrijdag, vroegen we af wat we zondagmiddag zouden ondernemen. We hadden gehoord dat er een leuk luchtvaartmuseum in Stauning was. Volgens de routebeschrijving ruim 2 uur rijden. "Tja, dat is wel een eind weg voor de zondagmiddag, maar wacht eens even, is dat niet een landingsbaan?". Inderdaad blijkt Stauning zoals zoveel dorpjes in Denemarken een eigen vliegveld te hebben. Ik mag nog niet vliegen met passagiers maar Martijn heeft al een prive-brevet dus hij mag dat wel! Hmmm, onze ogen begonnen te glinsteren. Is de Echo Bravo India bezet op zondag? Nee. Zouden we hem dan kunnen huren? Even later kwam het bevestigende antwoord. Dat was geen probleem. Met zijn drieen zijn we in een klein half uur naar Stauning gevlogen. Het museum bleek, hoe toevallig, naast de landings baan te liggen en ze hadden een prachtige collectie oude vliegtuigen waarvan sommige er zo glimmend uitzagen dat je het idee kreeg dat ze zo zouden kunnen opstijgen. De tijd vloog voorbij en het was weer tijd om terug te gaan. Tijdens de vlucht stemden we af op de frequentie van Billund een grote luchthaven in de buurt en hoorden we Ryanair Boeings praten met de toren voor de landing. En passant liet Martijn ons vliegen en gaf hij uitleg over het digitale instrumentarium van dit toestel, waar we nog niet eerder in gevlogen hadden. Alvast een mooie voorbereiding op de volgende les morgenmiddag. Bestaat er een mooiere combinatie?

Solo!!

Na drie dagen hoopvol naar de hemel gestaard te hebben en biddend dat het weer goed zou blijven, was het gisteren dan zover. De les met als doel de student solo te laten. Eerst werden we nog even ondervraagd wat we zouden moeten doen in geval van het uitvallen van de radio, of van de motor of wat te doen bij brand in de cabine. Toen we dit vragenvuur goed hadden doorstaan gingen we naar het vliegtuig. Eerst zouden we nog even samen met de instructeur gaan vliegen en wat landingen maken en als dat goed ging stapten de instructeur en ik uit en mocht Remco solo en daarna deden we hetzelfde voor mij. De weergoden waren ons voor deze ene keer gelukkig gezind want er stond geen zuchtje wind en het zicht was goed. Het was vrijdagmiddag dus alle F16 vliegers waren al aan het weekend begonnen, dus ook geen drukte op het circuit, ideaal solo-omstandigheden dus! Recmo maakte vier prachtige landingen en mocht daarna solo. Terwijl hij drie starts en landingen maakte, plukten wij een boeket van de laatste bloemen die er nog stonden om hem bij terugkomst te felicteren. Trots stapte hij uit het vliegtuig en schudde we hem de hand. Nu was de beurt aan mij. Toch een beetje zenuwachtig nam ik plaats op de linkerstoel en maakte me klaar voor de vlucht. Bijna nog vergat ik de deur te vergrendelen, maar dat werd op tijd gezien door de instructeur. Gelukkig waren er verder geen moeilijkheden en ook ik maakte vier nette landingen. Good luck zei de instructeur en stapte samen met Remco uit. Ik maakte aan de toren bekend dat ik klaar voor vertrek was en ik kreeg gelijk toestemming om naar de startbaan te taxien en op te stijgen. Op de startbaan haalde ik nog een keer diep adem en gaf ik vol gas. Off we go! Het toestel klom nu veel sneller omdat het veel lichter was. In no time zat ik op 1200 voet en begon aan het circuit. "Skrydrup Tower, oscar tango victor left hand downwind runway two niner right touch and go". Oscar tango victor you're number one". Heerlijk om zo alleen daar boven het landschap te vliegen. Het lijkt zo dichtbij, maar toch ook weer veraf. Je maakt even deel uit van een andere wereld. Alles wat je dagelijks meemaakt, lijkt daarboven even vergeten, alsof het even niet belangrijk meer is. Maar voor je weet zit je alweer op final; flaps uit, snelheid in orde, hoogte oke, clearance gekregen, alles onder controle. En dan zie je in de verte 2 poppetjes naar je staan te kijken en ineens zie je een flits van de camera. Ik sta dus mooi op de foto. Hmmm, life is beautifull...

Getting there...

Gisteren had ik alweer mijn 8ste les. De volgende les staat gepland om, alles alles goed gaat en het weer het toelaat, "solo" te gaan. Dat betekent dat je voor de eerste keer helemaal alleen mag vliegen. Dat betekent dus ook dat er geen instructeur meer naast je zit om in te grijpen als het mis gaat. Daarom worden van te voren allerlei scenario's geoefend voor als het wel mis gaat. Het blijft verbazingwekkend dat je na een kleine 10 uur vliegles, al bijna normaal praat over zaken als: flaring, line-up check, power off landing, acsel check, stall recovery procedure, landing clearance and go-around. Het verbaast me ook nog iedere keer hoe sterk het toestel is waarin we vliegen, een Cessna 172 van ruim 20 jaar oud. De zitting van de stoelen is beschadigd en de armsteunen hangen op half zes, maar als je ziet wat zo'n toestel kan hebben bij een ehh.. niet zo'n nette landing dan voel je toch behoorlijk veilig. Gezien de ongelukken in de luchtvaart de laatste tijd is het toch goed te weten dat mechanische fouten nog maar heel weinig voorkomen. 80% van de ongelukken in de luchtvaart is terug te voeren op de piloot. Wat dat betreft is het dus zaak om (ook in stressvolle situatie) het hoofd koel te houden....

Hoogtepunten van de zondag

Dat ik geen 25 meer ben weten jullie natuurlijk al. Maar dat werd vandaag weer pijnlijk duidelijk. Gisteren ben ik sinds lange tijd weer eens op stap geweest. Peter had ons uitgenodigd om naar zijn stad Aarhus te komen. Hij gaf met zijn huisgenoten een feestje en daarna zou hij ons het uitgaansleven in de stad laten zien. Het was deze week "Festuge" wat zoiets betekend als festivalweek. Niemand wist hoe of waar het vandaan komt alleen dat het ieder jaar in de 1e week van september gehouden wordt. Het centrum was dan ook helemaal afgeladen. Peter sluisde ons door de mensenmassa heen en we eindigden bij een grote disco waar we via de studenteningang naar binnen mochten (toch leuk om weer student te zijn). Daar was het feest in volle gang en vloeide de alcohol in hoge mate (niet dat je een biertje voor 7 euro nou bepaald goedkoop is). En toen we rond half vier vertrokken leek niets er op dat het feest tegen zijn eind liep. Gelukkig had Martijn aangeboden om de Bob te zijn en bracht hij mij veilig weer thuis. Rond een uur of vijf lag ik pas in mijn bed, met als gevolg dat ik toen ik mijn ogen weer opendeed het al half een 's middags was. Dan is zo'n zondag ineens heel snel voorbij. Vandaag was het dus kalmpjes aan, hoogtepunten van de dag waren een oude dubbeldekker (voor de insiders een Steerman met stermotor) die een aantal touch en go's kwam maken en een fotoshoot van een ree die in het gras voor onze barak langsliep. Maar mijn oma zei altijd "Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd" en ik weet dat ze gelijk had...

The Usual Suspects

De titel van dit bericht is ook de titel van een film die ik jaren geleden in de bioscoop heb gezien. Ik kan me het nog goed herinneren, het was tijdens mijn studententijd, zoals ik al zei jaren geleden dus. Ik was met een paar huisgenoten gegaan en we gingen onderuitgezakt met een biertje (stiekum van thuis meegenomen natuurlijk) er eens lekker voor zitten. Van ontspannen kwam echter weinig terecht want vanaf het begin was er actie met daaropvolgend een diepgaand onderzoek en allerlei aanwijzingen. Je moest er echt bij zijn om het allemaal te kunnen volgen. De clou was dat de persoon waarvan je het minst dacht dat die het gedaan kon hebben, het dus juist toch was. Anyway, waarom vertel ik dit hele verhaal? Vorige week kwam ik 's avonds terug van het sporten en hoorde ik dat er een ongeluk was gebeurd met het twee-motorige vliegtuig van onze vliegschool, ook wel de "twin" genoemd. Hij was op de landingsbaan door het neuswiel gezakt en beide propellers waren krom en de motoren zwaar beschadigd. Gelukkig waren er geen gewonden. Achteraf bleek dat de piloot die vlucht veel geoefend had met touch en go's, waarbij je zo snel mogelijk na de doorstart de flaps en het landingsgestel moet intrekken. Toen de piloot definitief geland was, was zijn automatische reactie dan ook om de flaps en het landingsgestel in te trekken. Piloten oefenen ontzettend veel op procedures zodat deze op een gegeven moment automatisch gaan, waardoor de piloot meer aandacht heeft voor andere zaken. Soms kan zoiets echter ook tegen je werken zoals nu het geval was. Dit is iets wat mij dus ook kan overkomen. Het zure aan dit ongeluk is, dat ondanks dat de piloot een verkeerde beslissing nam door het landingsgestel in te trekken het landingsgestel dit helemaal niet had mogen doen. Het is zodanig geconstruceerd dat als er gewicht op rust het mechanisme blokeert. De achterwielen bleven dan ook gewoon staan. Waarom het neuswiel is ingeklapt is nog onduidelijk. Tja, er kan veel misgaan maar dat dan zoiets gebeurd dat verwacht dus niemand. Je zou er bijna een film over kunnen maken.... (geschatte schade ca. honderduizend euro)

Having fun

Vandaag had ik alweer de vijfde vliegles. Het gaat hard, erg hard als je ziet hoe snel je vooruitgaat en wat er allemaal van je verwacht wordt na amper 5 uur in een Cessna gezeten te hebben. Vandaag hebben we bochten van 45 en 60 graden gemaakt (waarbij je bij 60 graden twee keer je eigen lichaamsgewicht moet dragen), langzaam vliegen (slow flight), overtrekoefeningen (met en zonder flaps, rechtuit en in een bocht) en noodprocedures voor als bijvoorbeeld de motor uitvalt. Erg spectaculair is de spiraalduik waarbij je zo snel mogelijk van ongveer een 1km hoogte naar een paar honderd meter gaat met zo'n 150 knopen (ca. 280km per uur). Daarnaast wordt je ook geacht om tegelijkertijd het radioverkeer te doen. Omdat we in een gecontroleerd gebied vliegen (controlled airspace) moeten alle vliegbewegingen geraporteerd worden aan de toren. Eigenlijk doe ik al alles zelf. Gelukkig zit er wel een instructeur naast die kan ingrijpen mocht het mis gaan en aanwijzingen kan geven. Na een vlucht voel je je meestal helemaal high. Je bent zo geconcentreerd bezig geweest. Langzaam ebt dit gevoel dan weer weg, maar ik kan je zeggen het is zeer verslavend want de volgende dag wil je het liefst meteen weer gaan.

Taxien met een Tornado

De tweede vlucht stonden we in de "run-up area". Dat is een plek vlak voor de startbaan waar je o.a. je motorchecks doet. Opeens kwam er van rechts een Duitse Tornado langsgetaxied. We zijn inmiddels redelijk gewend aan taxiende en rondvliegende F16's maar een Tornado is toch weer even wat anders. Even later ga de Tornado vol gas en konden we elkaar zelfs met de koptelefoon op niet verstaan. Een paar minuten later gingen wij ook de lucht in, zei het met wat minder spectakel, maar zeker niet minder leuk!

Gisteren had ik alweer mijn derde vlucht. Dingen die je de vorige keer geoefend hebt gaan dan alweer soepeler, maar er komen steeds weer nieuwe oefeningen bij. Zo kwam o.a. aan bod, slow flight, stalls, emergency procedures en het maken van een noodlanding. Je moet dit oefenen voor het geval de motor uitvalt. Iets wat gelukkig niet vaak gebeurt maar wat tertege geoefend moet worden. Dat lijkt misschien niet zo moeilijk in het vlakke dun bewoonde Denemarken, maar er zijn genoeg factoren waar je rekening mee moet houden. De wolken hingen redelijk laag en voor sommige oefeningen moesten we een minimale hoogte aanhouden dus dat was constant tussen de wolken invliegen en kijken of er ergens een plek was waar we hoger konden komen, echt fantastisch! Bij terugkomst op het vliegveld kregen we geen "clearance" om op de hoofdbaan te mogen landen. We kregen alleen toestemming om op de grasbaan te landen. Nou ligt er rondom alle geasfalteerde banen gras, dus het was even zoeken welk grasveld voor ons de bedoeling was. Maar met enige hulp van de instructeur landde ik de Cessna netjes in het gras.

First time...

Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zo ver. Na bijna 9 maanden (ik zal het maar niet in uren uitrekenen) mocht ik dan eindelijk zelf de stuurknuppel vasthouden. Even dreigde het weer nog roet in het eten te gooien, maar gelukkig was het "net" voldoende om volgens de regels te mogen vliegen. Je vliegt in koppels zodat je elkaar kan helpen met de voorbereiding voor de vlucht en zodat je van elkaar kan leren. Remco en ik waren al 2 uur van te voren op het vliegveld om alles voor te bereiden: vliegtuig tanken en controleren, vliegplan maken en indienen, gewichtsberekening maken, weersverwachting uitprinten, en de les zelf voorbereiden. Remco zou beginnen en halverwege zouden we een tussenlanding maken op een ander vliegveld waarna ik zijn plaats zou innemen. Het opstijgen was natuurlijk fantastisch en we vlogen meteen naar een gebied waar we ongestoord wat vliegoefeningen konden doen. Regelmatig moesten we om de regenwolken heenvliegen en we zagen een regenboog van bovenaf (ook wel bijzonder). Op een gegeven moment hoorde we een krakend geluid op de radio. Dat was bliksem volgens de instructeur, maar geen probleem. Als we door bliksem geraakt zouden worden, zou waarschijnlijk alles gewoon blijven werken en zou er alleen een gaatje aan de onderkant van de romp zitten waar de bliksem het vliegtuig weer zou verlaten... ja, ja. Het vliegen was heerlijk, het voelt geweldig om zelf de controle te hebben (voorzover de instructeur natuurlijk het toeliet...). Op een gegeven moment zagen we ergens een fikse brand, maar toen we dichterbij kwamen zagen we dat het geen ongeluk was. Op het einde van de les liet de instructeur nog even zien wat het vliegtuig nog meer kan, door onder andere een steile bocht te vliegen, dat betekent een bocht met een helling van 60 graden, waarbij je twee keer zo zwaar word, een manoevre waarbij je juist gewichtloos wordt (en de losse spullen in de cockpit spontaan omhoog komen...) en een slipvlucht, een manoevre waarbij je het vliegtuig bijna zijwaarts laat vliegen en daarmee heel snel kan dalen. Na de vlucht vulden we trots de eerste regel van ons logboek in. 1e vlucht geslaagd, many to come....!