Afscheid II

Het grote avontuur in het Deense is bijna voorbij. Eind volgende week hebben we ons ME/IR examen. Voor de niet-vliegers onder ons staat dat voor multi-engine/instrument rating. Dit is het laatste examen wat we in Denemarken hebben en dit is letterlijk de kroon op het werk waar we de afgelopen twee jaar mee bezig zijn geweest. Als dit examen gehaald wordt, moeten de spullen gepakt worden en vangt voor de laatste keer de reis naar het "zonnige" zuiden aan. Dat betekent ook afscheid nemen van Denemarken. Wat zal ik nou het meeste gaan missen heb ik me de laatste week vaak afgevraagd. "Het eten? Nee niet bepaald". "Het weer? Zeker niet". "De F16's? Als kiespijn". "De mensen? Ja sommige mensen zal ik wel missen". Wat nog meer? Sinds ik hier ben was ik met grote regelmaat te vinden in de fitnesszaal (zie eerdere berichten) en mocht ik tevens de luxe genieten om gratis gebruik te maken van de bijbehorende sauna. En aangezien ik de enige ben die van de sauna houd heb ik deze steeds geheel voor mijzelf ter beschikking gehad, een groter genot bestaat niet! Dus wat zal ik het meeste aan Denemarken gaan missen, dat moge duidelijk zijn....

Kleine wasjes grote wasjes

Alles wat gebruikt wordt wordt vies, zo ook vliegtuigen. Bij vliegmaatschappijen is er speciaal personeel en apparatuur aanwezig om de vliegtuigen in topconditie te houden, echter in Vojens zijn de studenten het personeel en de apparatuur bestaat uit een emmer en een spons. Je kan je dus ook voorstellen dat we meestal niet staan te trappelen om de vliegtuigen weer eens een wasbeurt te geven. Echter over niet al te lange tijd hebben we ons laatste examen en dan is het wel fijn om dit op een schoon vliegtuig te doen. Het oogt natuurlijk niet van goed vliegmanschap als de piloot na de walk-around met zwarte handen van de olie en vet de kist instapt. Dus toog het Remco-Martijn-Guido-team gisteren voor de laatste keer (hopelijk) aan het werk. Het was gelukkig prachtig weer en vele handen maken licht werk, dus na een uur schrobben stond de Cougar weer te glanzen in de zon.

Op stap

Afgelopen week kregen we slecht nieuws. Er was een probleem met een van de instrumenten van de twin en het zou een week duren voordat dit gemaakt was. Na twee dagen bleek onverwacht dat het probleem al verholpen was maar saboteerde ondergetekende een mogelijke vlucht door het handvat van de deur af te breken. Moedeloos zaten we bij elkaar in de barak. Wat nu? We hadden de theorie al minstens 17 keer doorgenomen, wat te doen? Gelukkig kwam daar de hulp van een aardige instructeur die ons uitnodigde in zijn zomerhuisje. Het weer was goed en er werden snel plannen gesmeed om daar te gaan BBQ'en. Het bleek uiteindelijk nog een aardig stukje rijden, maar het was een erg mooi huis en het lag vlak bij de duinen. Na hier even een frisse neus gehaald te hebben, werd begonnen aan de BBQ. Het was inmiddels licht gaan regenen, dus werd besloten om de BBQ dan maar binnen te doen in de open haard. Na wat opstartproblemen en enige rookontwikkeling kwam het vuur goed op gang en na verloop van tijd en drank was er voldoende houtskool voor de BBQ. Het vlees was goed, de verhalen waren goed, het gezelschap was goed en voor het wisten was het 1 uur. Het was inmiddels flink afgekoeld en onder een schitterende sterrenhemel reden we weer terug naar de basis.

Afscheid

Nog maar enkele weken en dan is mijn avontuur in the middle of Danish nowhere alweer voorbij. Op 1 december 2007 kwam ik samen met twee andere Nederlanders aan in een donker en grauw Vojens in een evenzo donker en grauwe barak op een schijnbaar verlaten militaire basis. Nu bijna twee jaar later is het tijd om de spullen weer in te pakken en me voor te bereiden op de reis terug. Terugkijkend lijkt de tijd voorbij te zijn gevlogen, maar ja dat lijkt meestal zo achteraf. Ik kan me toch heel wat dagen en weekenden herinneren dat hier absoluut niets te doen was en we hier een beetje verloren zaten in de regen, mist en kou. Vooral omdat er toen niet gevlogen kon worden en dat was nou de enige reden waarom we ons vrijwillig naar dit oord hadden laten sturen!! Natuurlijk zijn er ook vele hoogtepunten geweest en heb ik prachtige herinneringen aan mijn verblijf hier. Martijn is bezig met het maken van een film over onze belevenissen en vliegervaringen en vandaag moesten er nog een aantal "shots" gemaakt worden om het Deense avontuur volledig te maken. Daarbij kan natuurlijk een groepsfoto niet ontbreken. Bye, bye, Danfly...

Engine fire!!!!

Deze week was het weer terug naar de harde werkelijkheid. Nou ja hard; vliegen op een prachtig vliegtuig en als we niet aan het vliegen zijn lekker genieten van het zomerse weer! Na het behalen van ons commercieel vliegbrevet zijn we overgestapt van een 1-motorig naar een 2-motorig vliegtuig. Niet veel verschil zul je denken? Nou dat dacht ik in eerste instantie ook, echter twee motoren betekent ook dat er twee keer zoveel mis kan gaan, oeps... De eerste paar lessen ging het vooral om het leren wennen aan de "kist", zo noemen piloten nou eenmaal een vliegtuig. Echter nu begint het serieus te worden. Het kan zomaar gebeuren dat je lekker aan het vliegen bent en de instructeur ineens roept "Left engine on fire!....Left engine on fire!". De eerste keer dat je dat meemaakt schiet je zo in de stress, dat je bijna de rechter motor, die dus prima werkt, afzet in plaats van de linker. Tja, links en rechts kan op twee duizend voet ineens erg verwarrend worden. Misschien moeten piloten voortaan toch maar met een strikje om hun rechterpols achter de stuurknuppel plaatsnemen. Maar goed na een aantal keer oefenen is de schrikreactie al enigzins onder controle en kan er gefocust worden op het netjes voltooien van de checklist, de communicatie met de verkeerstoren en oh ja blijven vliegen natuurlijk....

Zeilkamp

In mijn vorige blog verwees ik al naar hetgeen ik afgelopen week gedaan heb: leren zeilen! Ik had al eens met iemand meegevaren op een Valkje en zelf op een blauwe zondag (??) eens zo'n bootje gehuurd. Maar toen ik daarmee muurvast in het zand zat en tot de conclusie kwam dat ik toch eerst de zeilen had moeten hijsen, stond mijn besluit vast. Een volgende kennismaking met zeilen zou er eens zijn waar ik daadwerkelijk leerde hoe een zeil gehesen moet worden, wat de vaarregels zijn en met welke knoop je het beste de boot kan vastmaken en des al niet meer.

Maar tussen plan en uitvoering zit een groot verschil en de meeste die mij kennen weten dat ik vele passies heb en evenzovele plannen. Toen ik het met een goede vriend van mij er weer eens over had, zei hij dat hij dit ook een leuk idee vond. Toen ben ik naarstig op zoek gegaan naar een zeilschool. In eerste instantie zouden we in de meivakantie een weekje nemen om kennis te maken met deze eeuwenoude sport maar in maart bracht hij mij het nieuws dat hij een ander huis gekocht had. Even geen tijd voor andere zaken, dus...! Dat kon ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan en al snel had ik weer een paar nieuwe data gevonden, deze keer met succes. Zeilschool De Morra vlakbij prachtige plaatsjes als Stavoren, Koudum, Hindelopen, Joure en Sneek, een van de grootste zeilscholen in de regio met meer dan veertig boten in allerlei soorten en maten. We zaten in een leuke groep met allemaal mensen van ongeveer dezelfde leeftijd. Om acht uur was er gezamelijk ontbijt en om negen uur gingen we het water op. Tussen de middag werd er ergens aangelegd en werd er in een restaurantje lekker geluncht. Daarna gingen we weer het water op tot een uur of vijf. Om zes uur was er dan weer gezamelijk avondeten en soms gingen we daarna nog een keer een uurtje het water op. We konden er geen genoeg van krijgen. Op andere avonden kregen we theorieles, keken we naar een film of zaten bij het kampvuur to diep in de nacht te kletsen (het duurt lang voor zo'n fles Beerenburger leeg is.....). Hoogtepunten waren zeilen op het IJselmeer (wat een golven!), zeilen met windkracht 5-6 waarbij de mast zo krom stond dat deze het water raakte en de boot half vol liep met water (!) en leren aanleggen op een vlot. Dieptepunten waren twee uur wachten voor de sluis in Stavoren en een halve middag dobberen omdat er geen wind was. It's all in the game. Maar het belangrijkste dat ik deze week geleerd heb is dat leren zeilen net zoiets is als leren vliegen. Je moet het vooral DOEN, dus wie gaat er mee?

Op bezoek

Afgelopen twee weken had ik geen tijd om iets op mijn weblog te schrijven. Ik had het veel te druk.... met vliegen? Nee, deze keer niet vanwege het vliegen maar vanwege allerlei andere leuke dingen. Als je hier zit lijkt het soms alsof vliegen het enige is dat er is, maar er is natuurlijk nog een leven naast vliegen! Eerst kreeg ik een onverwacht sms'je dat een goede vriend van mij met zijn vriendin en twee kinderen in de buurt op vakantie waren en mij graag wilden komen opzoeken. Na een uitgebreide rondleiding op de vliegschool gegeven te hebben en mijn kamer op de basis hebben laten zien, gingen zij weer richting de camping om mij de dag daarop weer uit te nodigen voor pannenkoeken met....vanalles, erg gezellig. Een dag later zou een andere goede vriend van mij mij voor een paar dagen op komen zoeken. Dit bezoek was al drie keer uitgesteld en nu ging het er echt van komen, dus dat gaf wel een speciaal gevoel. Ik had een heel programma gemaakt van dingen die we konden gaan bekijken en doen, maar uiteindelijk hebben we ons gevoel ons laten leiden en alles lekker relaxed gedaan. Ons vliegtuig was helaas in onderhoud dus we konden niet samen de lucht in, maar we hebben ons prima vermaakt en hebben diverse historische plaatsen bezocht, naar Fano gevaren, lekker gegeten en een erg gezegllige BBQ gehad met alle studenten op zaterdag in de mess. Het was moeilijk om zondag weer afscheid te nemen. Veel tijd om bij te komen was er niet, want ik werd diezelfde dag om half acht al weer in Nederland verwacht voor een weekje zeilkamp maar hierover meer in de volgende blog.