Navigeren

Gingen de laatste twee berichten over solo vliegen en de eerste strepen, inmiddels is er al weer veel gebeurd en ben ik alweer zes lessen verder. Afgelopen week hebben we oefend hoe je een navigatievlucht moet uitvoeren. Ook hier komt weer meer bij kijken dan van vliegveld A naar vliegveld B vliegen. Het luchtruim is niet zomaar een vrije ruime (alleen voor echte vogels...) maar is ingedeeld in allerlei klassen. Je moet goed in de gaten in welke klasse je vliegt en voordat je ergens doorheen wilt vliegen moet je hiervoor toestemming aanvragen. Het is natuurlijk niet zo dat er ergens een streep op de weg staat zoals in het verkeer. Je moet aan de hand van een vliegkaart zien waar dat gebied is. Ik zit nu in de zogenaamde VFR-fase. Dit staat voor Visual Flight Rules wat betekent dat je vliegt op (goed) zicht. Je mag niet in de wolken vliegen en je bepaalt je koers hoofdzakelijk aan de hand van je vliegkaart en wat je uit je raampje ziet. Daarnaast houd je je snelheid bij en aan de hand van de tijd kan je dan berekenen waar je ongeveer moet zitten. De avond ervoor maak je een hele planning van je vlucht en bereid je je mentaal voor. Je zoekt informatie op over de vliegvelden waar je naar toe gaat, welke landingsbanen ze hebben en of er evt. bijzonderheden zijn. Handige hulpmiddelen bij de voorbereiding van zo'n vlucht zijn Google Maps en Google Earth, tja dat hebben we toch maar weer mooi te danken aan de uitvinding van het world wide web. Vandaag had ik een tussentijdse toets om te zien of ik "veilig" mijn weg kan vinden boven de Deense akkers en bossen en de instructeur was zeer tevreden. De volgende keer mag ik alleen een navigatievlucht maken. Hmmm, waar zal ik eens heen gaan.....

First stripes

Ik ben normaal gesproken, net zoals de meeste Nederlanders een vrij nuchter persoon. Ik ben opgegroeid met de "Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg mentaliteit", wat er onder andere voor gezorgd heeft dat ik niet over de daken zal roepen wat ik allemaal bereikt heb en wat ik allemaal wel niet kan. Toch kon ik niet voorkomen een vreugdekreet te slaken toen ik gisteren mijn "Eerste strepen" in ontvangst mocht nemen. Hoewel er natuurlijk nog een lange weg te gaan is voelde het alsof ik nu toch echt was toegetreden tot de wereld van de luchtvaart. Ik rechtte mijn rug meer dan normaal en liep trots door de gang van de vliegschool.... om er tijdens de eerstvolgende vliegles weer achter te komen dat er nog heel wat lessen nodig zijn voordat ik een 737 veilig aan de grond kan neerzetten. Dat was weer zeer ontnuchterend.

Vliegtuigjes kijken

Nog nagenietend van onze solovlucht van afgelopen vrijdag, vroegen we af wat we zondagmiddag zouden ondernemen. We hadden gehoord dat er een leuk luchtvaartmuseum in Stauning was. Volgens de routebeschrijving ruim 2 uur rijden. "Tja, dat is wel een eind weg voor de zondagmiddag, maar wacht eens even, is dat niet een landingsbaan?". Inderdaad blijkt Stauning zoals zoveel dorpjes in Denemarken een eigen vliegveld te hebben. Ik mag nog niet vliegen met passagiers maar Martijn heeft al een prive-brevet dus hij mag dat wel! Hmmm, onze ogen begonnen te glinsteren. Is de Echo Bravo India bezet op zondag? Nee. Zouden we hem dan kunnen huren? Even later kwam het bevestigende antwoord. Dat was geen probleem. Met zijn drieen zijn we in een klein half uur naar Stauning gevlogen. Het museum bleek, hoe toevallig, naast de landings baan te liggen en ze hadden een prachtige collectie oude vliegtuigen waarvan sommige er zo glimmend uitzagen dat je het idee kreeg dat ze zo zouden kunnen opstijgen. De tijd vloog voorbij en het was weer tijd om terug te gaan. Tijdens de vlucht stemden we af op de frequentie van Billund een grote luchthaven in de buurt en hoorden we Ryanair Boeings praten met de toren voor de landing. En passant liet Martijn ons vliegen en gaf hij uitleg over het digitale instrumentarium van dit toestel, waar we nog niet eerder in gevlogen hadden. Alvast een mooie voorbereiding op de volgende les morgenmiddag. Bestaat er een mooiere combinatie?

Solo!!

Na drie dagen hoopvol naar de hemel gestaard te hebben en biddend dat het weer goed zou blijven, was het gisteren dan zover. De les met als doel de student solo te laten. Eerst werden we nog even ondervraagd wat we zouden moeten doen in geval van het uitvallen van de radio, of van de motor of wat te doen bij brand in de cabine. Toen we dit vragenvuur goed hadden doorstaan gingen we naar het vliegtuig. Eerst zouden we nog even samen met de instructeur gaan vliegen en wat landingen maken en als dat goed ging stapten de instructeur en ik uit en mocht Remco solo en daarna deden we hetzelfde voor mij. De weergoden waren ons voor deze ene keer gelukkig gezind want er stond geen zuchtje wind en het zicht was goed. Het was vrijdagmiddag dus alle F16 vliegers waren al aan het weekend begonnen, dus ook geen drukte op het circuit, ideaal solo-omstandigheden dus! Recmo maakte vier prachtige landingen en mocht daarna solo. Terwijl hij drie starts en landingen maakte, plukten wij een boeket van de laatste bloemen die er nog stonden om hem bij terugkomst te felicteren. Trots stapte hij uit het vliegtuig en schudde we hem de hand. Nu was de beurt aan mij. Toch een beetje zenuwachtig nam ik plaats op de linkerstoel en maakte me klaar voor de vlucht. Bijna nog vergat ik de deur te vergrendelen, maar dat werd op tijd gezien door de instructeur. Gelukkig waren er verder geen moeilijkheden en ook ik maakte vier nette landingen. Good luck zei de instructeur en stapte samen met Remco uit. Ik maakte aan de toren bekend dat ik klaar voor vertrek was en ik kreeg gelijk toestemming om naar de startbaan te taxien en op te stijgen. Op de startbaan haalde ik nog een keer diep adem en gaf ik vol gas. Off we go! Het toestel klom nu veel sneller omdat het veel lichter was. In no time zat ik op 1200 voet en begon aan het circuit. "Skrydrup Tower, oscar tango victor left hand downwind runway two niner right touch and go". Oscar tango victor you're number one". Heerlijk om zo alleen daar boven het landschap te vliegen. Het lijkt zo dichtbij, maar toch ook weer veraf. Je maakt even deel uit van een andere wereld. Alles wat je dagelijks meemaakt, lijkt daarboven even vergeten, alsof het even niet belangrijk meer is. Maar voor je weet zit je alweer op final; flaps uit, snelheid in orde, hoogte oke, clearance gekregen, alles onder controle. En dan zie je in de verte 2 poppetjes naar je staan te kijken en ineens zie je een flits van de camera. Ik sta dus mooi op de foto. Hmmm, life is beautifull...

Getting there...

Gisteren had ik alweer mijn 8ste les. De volgende les staat gepland om, alles alles goed gaat en het weer het toelaat, "solo" te gaan. Dat betekent dat je voor de eerste keer helemaal alleen mag vliegen. Dat betekent dus ook dat er geen instructeur meer naast je zit om in te grijpen als het mis gaat. Daarom worden van te voren allerlei scenario's geoefend voor als het wel mis gaat. Het blijft verbazingwekkend dat je na een kleine 10 uur vliegles, al bijna normaal praat over zaken als: flaring, line-up check, power off landing, acsel check, stall recovery procedure, landing clearance and go-around. Het verbaast me ook nog iedere keer hoe sterk het toestel is waarin we vliegen, een Cessna 172 van ruim 20 jaar oud. De zitting van de stoelen is beschadigd en de armsteunen hangen op half zes, maar als je ziet wat zo'n toestel kan hebben bij een ehh.. niet zo'n nette landing dan voel je toch behoorlijk veilig. Gezien de ongelukken in de luchtvaart de laatste tijd is het toch goed te weten dat mechanische fouten nog maar heel weinig voorkomen. 80% van de ongelukken in de luchtvaart is terug te voeren op de piloot. Wat dat betreft is het dus zaak om (ook in stressvolle situatie) het hoofd koel te houden....

Hoogtepunten van de zondag

Dat ik geen 25 meer ben weten jullie natuurlijk al. Maar dat werd vandaag weer pijnlijk duidelijk. Gisteren ben ik sinds lange tijd weer eens op stap geweest. Peter had ons uitgenodigd om naar zijn stad Aarhus te komen. Hij gaf met zijn huisgenoten een feestje en daarna zou hij ons het uitgaansleven in de stad laten zien. Het was deze week "Festuge" wat zoiets betekend als festivalweek. Niemand wist hoe of waar het vandaan komt alleen dat het ieder jaar in de 1e week van september gehouden wordt. Het centrum was dan ook helemaal afgeladen. Peter sluisde ons door de mensenmassa heen en we eindigden bij een grote disco waar we via de studenteningang naar binnen mochten (toch leuk om weer student te zijn). Daar was het feest in volle gang en vloeide de alcohol in hoge mate (niet dat je een biertje voor 7 euro nou bepaald goedkoop is). En toen we rond half vier vertrokken leek niets er op dat het feest tegen zijn eind liep. Gelukkig had Martijn aangeboden om de Bob te zijn en bracht hij mij veilig weer thuis. Rond een uur of vijf lag ik pas in mijn bed, met als gevolg dat ik toen ik mijn ogen weer opendeed het al half een 's middags was. Dan is zo'n zondag ineens heel snel voorbij. Vandaag was het dus kalmpjes aan, hoogtepunten van de dag waren een oude dubbeldekker (voor de insiders een Steerman met stermotor) die een aantal touch en go's kwam maken en een fotoshoot van een ree die in het gras voor onze barak langsliep. Maar mijn oma zei altijd "Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd" en ik weet dat ze gelijk had...

The Usual Suspects

De titel van dit bericht is ook de titel van een film die ik jaren geleden in de bioscoop heb gezien. Ik kan me het nog goed herinneren, het was tijdens mijn studententijd, zoals ik al zei jaren geleden dus. Ik was met een paar huisgenoten gegaan en we gingen onderuitgezakt met een biertje (stiekum van thuis meegenomen natuurlijk) er eens lekker voor zitten. Van ontspannen kwam echter weinig terecht want vanaf het begin was er actie met daaropvolgend een diepgaand onderzoek en allerlei aanwijzingen. Je moest er echt bij zijn om het allemaal te kunnen volgen. De clou was dat de persoon waarvan je het minst dacht dat die het gedaan kon hebben, het dus juist toch was. Anyway, waarom vertel ik dit hele verhaal? Vorige week kwam ik 's avonds terug van het sporten en hoorde ik dat er een ongeluk was gebeurd met het twee-motorige vliegtuig van onze vliegschool, ook wel de "twin" genoemd. Hij was op de landingsbaan door het neuswiel gezakt en beide propellers waren krom en de motoren zwaar beschadigd. Gelukkig waren er geen gewonden. Achteraf bleek dat de piloot die vlucht veel geoefend had met touch en go's, waarbij je zo snel mogelijk na de doorstart de flaps en het landingsgestel moet intrekken. Toen de piloot definitief geland was, was zijn automatische reactie dan ook om de flaps en het landingsgestel in te trekken. Piloten oefenen ontzettend veel op procedures zodat deze op een gegeven moment automatisch gaan, waardoor de piloot meer aandacht heeft voor andere zaken. Soms kan zoiets echter ook tegen je werken zoals nu het geval was. Dit is iets wat mij dus ook kan overkomen. Het zure aan dit ongeluk is, dat ondanks dat de piloot een verkeerde beslissing nam door het landingsgestel in te trekken het landingsgestel dit helemaal niet had mogen doen. Het is zodanig geconstruceerd dat als er gewicht op rust het mechanisme blokeert. De achterwielen bleven dan ook gewoon staan. Waarom het neuswiel is ingeklapt is nog onduidelijk. Tja, er kan veel misgaan maar dat dan zoiets gebeurd dat verwacht dus niemand. Je zou er bijna een film over kunnen maken.... (geschatte schade ca. honderduizend euro)