Graduation!

Gisteren was de uitreiking van ons vliegers/EPST certificaat. Natuurlijk moest dit gevierd worden en om er een officeel tintje aan te geven waren partners en familieleden ook uitgenodigd. Dus iedereen in het net naar Maarssen afgereisd. Daar werden we na een mooie toespraak van de nieuwe directeur nog getracteerd op een paar ludieke verhalen van een oud KLM collega vlieger en kregen we wijze woorden mee voor onze toekomst. Daarna was het borrelen geblazen. Uiteraard liet ik mijn ouders nog even de simulator zien en mocht mijn moeder op de rechterstoel zitten en zelf de start en landing in een Boeing 737 doen. Ze waren onder de indruk! Daarna gingen we zelf nog even op de foto en was het alweer handen schudden en afscheid nemen.

Via internet nog even een leuk restaurantje in het pitoreske Maarssen geboekt en na een heerlijke zalmbaars (of het zusje daarvan) en chocolademousse met een tevreden gevoel huiswaarts gekeerd. Life is beautiful!

Einde of begin?

Gisteren had ik mijn laatste simulator sessie en omdat deze en de vorige sessie niet geheel vlekkenloos waren verlopen moest er gekeken worden of het nog nodig was om een extra trainingsessie te doen. Vandaag kwam het verlossende woord, het was niet meer nodig. Dit was het dus, ik ben klaar !!! .... Is het nou het einde? Aan de ene kant wel. Na twee jaar keihard werken en aan niets anders denken dan vliegen is er nu officeel een einde aan gekomen. Aan de andere kant is het ook weer een begin, het zoeken naar een baan en weer iets gaan opbouwen. Afgelopen twee jaar waren fantastisch en het was een zeer bijzondere en unieke ervaring die ik nooit zal vergeten, maar ik heb ook vaak het gevoel gehad alsof ik los stond van de samenleving. Ik volgde wel het nieuws en hield contact met vrienden via mail of Skype maar leefde toch in een heel eigen wereld van vliegplannen, approaches, engine-failures en RT. Ik hoop nu weer in een enigszins normaal ritme te komen zonder iedere dag getest en beoordeeld te worden. Alhoewel... er breekt nu een periode aan van zoeken, solliciteren, jezelf presenteren, beoordeeld worden en laten zien wat je kan. Dus dat normale ritme zal nog wel even op zich laten wachten. Tja je bent jong en je wilt wat! Ik wil in ieder geval mijn vrienden en familie bedanken voor hun support afgelopen twee jaar. Het was ontzettend fijn om met enige regelmaat een berichtje of belletje vanuit Nederland te krijgen. Verder wil ik iedereen die mijn blog leest vragen om hun ogen en oren open te houden. Ik kan alle hulp gebruiken om een baan (als piloot of anderzins) te vinden. En last but not least, ik zal deze blog blijven bijhouden al zal het waarschijnlijk wat minder vaak zijn dan voorheen. Ik heb altijd veel positieve reacties gekregen en ik vind het zelf ook leuk om nog eens terug te lezen wat er allemaal gebeurt is.

As real as it gets!

Afgelopen week maakte wij in de sim (vliegsimulator) een vlucht van Lyon naar Milaan. Mensen die goed opgelet hebben tijdens de Aardrijkskundeles en iedereen die jaarlijks naar Italie op vakantie gaat, weet dat er tussen deze twee steden een aantal heuvels liggen, beter bekend als De Alpen. Waarvoor heb je deze kennis nu nodig zul je afvragen. Met vliegen ga je toch juist over alles heen, dus ook over bergen? Dat is in principe wel de bedoeling, maar als 1 van de motoren uitvalt kan het vliegtuig niet op dezelfde hoogte blijven vliegen en zal dan naar een lagere hoogte zakken. Als deze hoogte lager is dan de bergtoppen heb je een probleem! Het is dus zaak om altijd goed te weten waar je bent en hoe hoog het terrein is dat onder je ligt. Allemaal zeer logische zaken zul je denken, niemand vliegt toch met open ogen tegen een berg aan? Maar goed terug naar onze vlucht. Toen we halverwege de vlucht boven de Alpen vlogen kregen we toestemming om weer te gaan dalen. Er werd nog even naar de hoogte van de bergen gekeken, maar de luchtverkeersleiding beloofde dat ze dat voor ons in de gaten zouden houden en dat ze ons veilig naar beneden zou leidden. Zo gezegd zo gedaan, Milaan here we come! Trrrrrrring, potverdrie we krijgen een brandalarm. De linkermotor staat in brand. "Memory items!!" Even later is de brand uit. Nu nog even de checklist doornemen, de verkeersleiding waarschuwen en de company, de cabin crew en de passagiers inlichten. Gelukkig geeft ATC onze even de tijd door ons een bepaalde richting van een navigatiebaken uit te sturen. We zitten midden in de wolken onze checklisten te doen, als ineens een grote schaduw voor ons opdoemt. O, o wat is dat en ik kijk mijn co-piloot aan. Het beeld begint te beven en we horen een schurend geluid, krrrrr, boem en we staan stil op een rots. In het echt zouden we nu dus tegen een berg te pletter zijn gevlogen..... De instructeur roept van achteren: "Altijd blijven monitoren waar je bent en je niet door ATC zomaar ergens heen laten sturen!". Dit noemen ze in vakjargon CFIT oftewel Controlled Flight Into Terrain. Iets wat helaas nog te vaak voorkomt. Nog een beetje beduusd stappen we de sim uit. This is as real as it gets!

Emceecee

10 Dagen geleden ben ik begonnen met het laatste deel van de opleiding, de AFJC oftewel Airline Jet Foundation Course in goed Nederlands. Dit is een speciaal door EPST ontwikkeld programma om de aankomende vliegers op het "juiste" niveau te krijgen. De eerste 7 sessies zijn onderdeel van de zogenaamde MCC (spreek uit: Emceecee) en dat staat voor Multi Crew Cooperation. Het is een verplicht deel wat iedere vlieger moet hebben gedaan wil hij/zij gaan vliegen in de commerciele luchtvaart. Je leert hierin om als 2 koppige bemanning samen te werken en alle standaard procedures en eventuele problemen goed op te lossen. Je draagt samen de zorg voor een veilig verloop van de vlucht. Na een eerste kennismaking met de simulator werd er al snel "echte" vluchten gevlogen van vliegvelden in Engeland en Frankrijk. Nog nauwelijks beseffend dat je in een vliegtuig vliegt van ruim 60 ton dat met een vaartje van zo'n 550 km/uur door het luchtruim schiet kregen we al te maken met brand in de motoren, uitvallende generators, wegvallen van de luchtdruk en rookontwikkeling in de cockpit. Of het aan de leeftijd ligt of aan het feit dat ik nooit de meeste snelle student ben geweest, maar ik had grote moeite om mij deze nieuwe dingen snel eigen te maken. Ik moet dan ook zeggen dat de afgelopen tien dagen de zwaarste dagen van mijn vliegersopleiding waren. De eerste test werd niet met voldoende resultaat afgesloten en er werden twee extra trainingsessies voorgesteld. Tijdens deze sessies bleek het kwartje (of misschien euro'tje) te vallen want toen ging het ineens een stuk beter en kwam het vertrouwen weer terug. Ik kreeg zelfs weer zin om te vliegen! Gisteren had ik opnieuw een test en ditmaal wist ik samen met mijn co-piloot veilig van London naar Amsterdam te vliegen, zelfs nadat een van de motoren was uitgevallen. De MCC is binnen! Ik heb alle officiele examens gehaald en mag me nu met recht een echte piloot noemen!!! Echter het AJFC programma bestaat uit nog 8 sessies waarmee ik de puntjes op de spreekwoordelijke "i" kan gaan zetten. Vandaag kreeg ik een compliment van de instructeur over de samenwerking: "Keep up the good spirit!"