Vorige week was het dan eindelijk zover: het CPL-examen. Het moment waar je eigenlijk al anderhalf jaar naar toe aan het werken bent. Alles wat je tot dan toe geleerd en geoefend hebt, mag je dan in een kleine anderhalf uur laten zien. Het zou moelijk zijn, goed te doen, pittig, streng. Je hoort van iedereen weer een ander verhaal. En het is bepaald niet ongebruikelijk dat er mensen zakken voor dit examen ondanks de goede voorbereiding. Het is een momentopname en de ene keer vlieg je nou eenmaal beter dan de andere. Ik was de laatste van de klas. Het theoretisch deel deed ik in de ochtend samen met Martijn en was allemaal heel standaard. Geen moeilijkheden tot dusver. Nadat Martijn zijn vlucht met succes afgerond had, was het mijn beurt. Nog even naar het weerbericht gekeken, geen wolkje aan de lucht. Aan het eind van de middag zouden er wat onweerswolken kunnen ontstaan, maar dan waren wij allang weer veilig aan de grond, mooi! Eenma
al in de lucht bleek dit toch even anders te zijn dan ik verwacht had. Het zicht werd steeds slechter en ik moest steeds lager vliegen om nog iets te kunnen zien. Op een gegeven moment zat ik op zo'n 200 meter hoogte en ik kon niet verder kijken dan een paar kilometer. Ik wilde terugvliegen naar het vliegveld, maar de instructeur vroeg me toch te navigeren naar een klein dorpje (waar blijkbaar zijn familie woonde hoorde ik later) en wonder boven wonder lukte dit. Hierna moest ik nog wat "airwork" doen, scherpe bochten vliegen, langzaam vliegen en stalls. Hierna werd nog een "emergeny" geoefend en moest ik laten zien hoe je veilig kan landen als de motor uitvalt. Hierna vlogen we terug naar het vliegveld en moest ik nog een aantal landingen laten zien en kreeg ik nog een keer een "motorstoring". Dit verliep allemaal keurig volgens he
t boekje, maar ik twijfelde sterk of dit voldoende was om dit examen succesvol af te kunnen ronden. Toen ik echter geland was en de motor had uitgezet gaf de examinator mij een hand en zei met een glimlach "This is good enough". Terwijl ik in gedachten nog bij de zojuist gevlogen vlucht was, kwamen de andere studenten direct naar mij toe om me de hand te schudden. Ik was dus geslaagd!!! Wat een heerlijk gevoel om zoiets mee te maken, echt fantastisch. Ik mag nu dus voor geld anderen mensen vliegen, langzaam drong het tot me door en kwam er een grote glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die de komende dagen nog wel even zal blijven denk ik.......
Vorige week was het dan eindelijk zover: het CPL-examen. Het moment waar je eigenlijk al anderhalf jaar naar toe aan het werken bent. Alles wat je tot dan toe geleerd en geoefend hebt, mag je dan in een kleine anderhalf uur laten zien. Het zou moelijk zijn, goed te doen, pittig, streng. Je hoort van iedereen weer een ander verhaal. En het is bepaald niet ongebruikelijk dat er mensen zakken voor dit examen ondanks de goede voorbereiding. Het is een momentopname en de ene keer vlieg je nou eenmaal beter dan de andere. Ik was de laatste van de klas. Het theoretisch deel deed ik in de ochtend samen met Martijn en was allemaal heel standaard. Geen moeilijkheden tot dusver. Nadat Martijn zijn vlucht met succes afgerond had, was het mijn beurt. Nog even naar het weerbericht gekeken, geen wolkje aan de lucht. Aan het eind van de middag zouden er wat onweerswolken kunnen ontstaan, maar dan waren wij allang weer veilig aan de grond, mooi! Eenma
al in de lucht bleek dit toch even anders te zijn dan ik verwacht had. Het zicht werd steeds slechter en ik moest steeds lager vliegen om nog iets te kunnen zien. Op een gegeven moment zat ik op zo'n 200 meter hoogte en ik kon niet verder kijken dan een paar kilometer. Ik wilde terugvliegen naar het vliegveld, maar de instructeur vroeg me toch te navigeren naar een klein dorpje (waar blijkbaar zijn familie woonde hoorde ik later) en wonder boven wonder lukte dit. Hierna moest ik nog wat "airwork" doen, scherpe bochten vliegen, langzaam vliegen en stalls. Hierna werd nog een "emergeny" geoefend en moest ik laten zien hoe je veilig kan landen als de motor uitvalt. Hierna vlogen we terug naar het vliegveld en moest ik nog een aantal landingen laten zien en kreeg ik nog een keer een "motorstoring". Dit verliep allemaal keurig volgens he
t boekje, maar ik twijfelde sterk of dit voldoende was om dit examen succesvol af te kunnen ronden. Toen ik echter geland was en de motor had uitgezet gaf de examinator mij een hand en zei met een glimlach "This is good enough". Terwijl ik in gedachten nog bij de zojuist gevlogen vlucht was, kwamen de andere studenten direct naar mij toe om me de hand te schudden. Ik was dus geslaagd!!! Wat een heerlijk gevoel om zoiets mee te maken, echt fantastisch. Ik mag nu dus voor geld anderen mensen vliegen, langzaam drong het tot me door en kwam er een grote glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die de komende dagen nog wel even zal blijven denk ik.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten